Stekker-oplader-problemen

Het stekkertje ben ik al sinds september kwijt. Geen probleem, dacht ik, want ik heb nog wel een ander stekkertje. Tot ik laatst met dat stekkertje mijn telefoon probeerde op te laden. Tevergeefs. Wat nu als ik de TomTom nodig heb? Zo zonder werkende oplader in mijn auto. Ik parkeerde deze gedachte ergens in mijn achterhoofd waar het vaag bleef zoemen. Toen had manlief de TomTom nodig. "Heb jij inmiddels een nieuw stekkertje gekocht?", vroeg hij naar de bekende weg. "Niet nodig", antwoordde ik luchtig, terwijl ik hem het stekkertje gaf dat in mijn auto niet werkte. "En waar ligt de TomTom?", vroeg manlief wantrouwend. Als in een wonder, viste ik het nonchalant uit de lade waar hij hoort te liggen, maar zelden ligt. Met bijbehorend kabeltje en hoesje. Je zou er bijna overmoedig van worden. Toch hield ik die dag mijn adem in. Tot manlief  's avonds uit Brussel belde en vertelde dat kabeltjes van fototoestellen niet zo goed samengaan met TomTom's. "En het stekkertje?", piepte ik. "Wat is er met dat stekkertje?", baste M. "Oh niets, gelukkig ben je niet verdwaald schat, is alles goed daar?"

Je zou denken dat ik tenminste de volgende dag een en ander zou regelen. Zou je denken. Gisteren moest ik naar Waalwijk voor mijn werk. Het oplader-stekker-probleem zoemde luid in mijn hoofd. Laat ik in ieder geval even proberen of de TomTom het doet, bedacht ik een week lang iedere ochtend als ik in de auto stapte. Maar teveel haast of te koud of geen zin...

De avond voor mijn afspraak in Waalwijk,  kwam ik ontspannen thuis van de wekelijkse yoga. Ik zag manlief op de bank zitten en moest ineens weer denken aan het stekker-oplader-probleem. Ik durfde natuurlijk niets te zeggen en sms'te mijn ouders of ze de volgende dag hun TomTom wilden meenemen. Maar deze keer kwam ik er niet mee weg. Want de TomTom was niet het probleem maar de oplader. Schoorvoetend legde ik de volgende dag het probleem aan manlief voor. "... laadt niet op.... heel gek.... anders ik met jouw auto... in mijn auto liggen lekkere dropjes..." Manliefs blik sprak boekdelen toen hij in mijn auto stapte en ik in die van hem met twee TomTom's, een afwijkend wit stekkertje, twee soorten kabeltjes en een ingebouwde navigatie. Niets leek meer fout te kunnen gaan, tot ik het benzinelichtje zag knipperen. Geen tankpas en meer dan 100 kilometer voor de boeg. Tien minuten later haalde ik mijn pasje door het pin-apparaat. Dertig euro boete voor mijn uitstel-gedrag. Manlief vond het het bedrag meer dan waard. 

Ik ben vast niet de enige als er kabel-labels bestaan. Nu nog iets verzinnen op kwijtraken...