R.

Ik heb je langer niet dan wel gekend. En ik zou willen dat het anders was. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik je voor me. Bruine ogen, zachtaardige blik, stoppelbaardje en een licht scheve glimlach. Alsof je de wereld niet helemaal serieus kon nemen. Je gaf me bijles. Grote broer van beste vriend. Bijlessen die ik niet echt nodig had, maar je kon zo mooi vertellen. Haar foto op de wand. Maar als ik mijn ogen dichtdeed waren alleen wij in de kamer. Het was kort.

Na heel veel jaren maak je weer deel uit van mijn leven. In verhalen, in de muziek die beste vriend (en manlief inmiddels) laat horen, in de boeken in onze boekenkast en af en toe op een foto. Onverwacht. Je bent er in onuitgesproken woorden en in verdriet dat gedeeld niet minder is.

Je maakt me nog steeds nieuwsgierig, maar daar zit nu een scherp randje aan. Je maakt me nog steeds aan het lachen. De gekke dingen die je hebt uitgehaald, je anders zijn en de broer die je was. Maar je bent ook verdomd afwezig. Soms denk ik hoe het anders had kunnen zijn. Maar ik krijg het beeld niet scherp. Behalve dan dat jij er gewoon zou zijn.

Wat zou jij hebben gedaan? In de schoenen van je broer? In de schoenen van je ouders? Ik weet zeker dat je daarop een antwoord had gehad. In theorie dan. De praktijk had je lastig gevonden. En dat is het ook. In een dappere notendop. De harde buitenkant verstopt de zachte binnenkant. Mijn lief in een paar woorden. Van jongere broer naar oudere.

Lieve R., blijf jouw verhalen fluisteren. In de wind, op onverwachte momenten van geluk, in de ogen van mijn lief en de glimlach om zijn mond. Ze zijn mooi en sterker dan al het andere.