Stuff

The
story of problem with stuff:

* Ze zijn met meer dan jij
* Ze lijken belangrijker dan ze zijn
* Voor niet bewegende objecten nemen ze verdomd veel ruimte in
* Voor niet pratende objecten kunnen ze je behoorlijk tot wanhoop drijven.

Vandaag probeerde ik een begin te maken met onze was/rommel/boekenkamer om te toveren tot inspirerende woonbladwaardige tuinkamer (hoorde ik nou iemand lachen?). Dus, zes verhuisdozen met boeken uitzoeken (niet kunnen slijten op rommelmarkt en toch nog geen afscheid van kunnen nemen) en drie kasten leegruimen met nog meer boeken en spullen. Na twee keer diep zuchten en het dubbele aantal espresso's ging ik met een soort van goede moed ertegenaan. Maar terwijl de stapel voor de kringloop groeide, bleven de kasten vol. Achter de eerste rij boeken, bleek een tweede laag verborgen. En boeken zijn de meest verraderlijke vorm van 'stuff'.  De meeste hebben zich op een comfortabel plekje in je hart genesteld. Je hebt met ze gelachen, met ze gehuild. Je hebt ademloos naar ze geluisterd tot ze uitverteld waren... en nu sta je op het punt ze weg te doen. Au! En dan zijn er nog de boeken die je zo graag nog een keer wilde lezen, maar waarvan je inmiddels wel weet... Onbegonnen werk, boeken opruimen. Af en toe riep ik wanhopig naar boven: "Lief, ze nemen het over!" Maar ik stond er alleen voor. "Uit het oog, maar niet uit het hart", fluisterde ik, terwijl ik het volgende boek weglegde. Bij de eerste vijftig dan. Daarna ging het al een stuk makkelijker. Want hoe minder de stapel leek te slinken, hoe harder ik werd. "Boeken moet je doorgeven en niet bewaren" werd mijn mantra. En terwijl ik mijn zoveelste espresso dronk, tilde manlief stiekem de stapel dozen in zijn auto en reed naar de kringloop. "Of alles thuis nog oké was, vroegen ze". Ik lachte en ging verder met opruimen. Niet alles is weg. Welnee. Hoewel ik even op het punt heb gestaan. Welke boeken weg zijn? Eerlijk gezegd weet ik het al niet meer. Dat zegt genoeg. 

Ik weet van niks...