Van papier

Van papier... dat zijn jij en ik sinds dit weekend. Broos maar vol beloftes en herinneringen die aan papier kunnen worden toevertrouwd. De eerste keer dat ik je zag, was ik vijftien. Je sprong meteen mijn hart in. Was het verliefdheid? Misschien. Maar het werd vriendschap. Die van de beste soort. Uren kletsen aan de telefoon. Lachen tot we pijn in ons buik kregen. Samen uit en samen thuis omdat je me altijd tot aan de deur bracht. Elkaar brieven schrijven en samen langzaam volwassen worden. Jij twee jaar ouder en de zon in mijn leven.  Er leek geen einde aan te komen. Er moesten nog zoveel nachtbussen gemist, er waren nog zoveel gesprekken te voeren. Wat we echt voor elkaar voelden? Dat schoven we naar voren. Een lichte kriebel als we tegen elkaar aanleunden in de Balie? We hadden alle tijd. Totdat ik 19 werd en jij met een bekentenis kwam die mijn leven op zijn kop zette. En zoals later bleek, die van jou ook. We zagen elkaar nog 1 keer maar eigenlijk was ik je al kwijt. Zo verdrietig. Zo jong. Zo dom. Van mijn allerbeste vriend werd je langzaam een dierbare herinnering. Diep weggestopt in mijn hart.

Natuurlijk had het anders kunnen lopen, maar daar stond ik niet bij stil. Te druk met mijn leven weer oppakken. Nieuwe vriendschappen, nieuwe kriebels en nieuwe avonturen. Tot 18 jaar later de wereld even tot stilstand kwam. Een verdrietig bericht op oudejaarsavond 2007 en ik wist dat ik jou moest spreken. Ik vond je online en zag je voor het eerst weer in café de Reiger. Daar zat je aan de bar en opnieuw sprong je mijn hart in. Ver na sluitingstijd fluisterde ik je toe dat vanaf nu alles weer goed zou komen. Dat het nog beter zou worden, kon ik toen niet vermoeden. We pakten de vriendschap weer op en hingen elke dag aan de telefoon. We zagen elkaar als het even kon en haalden de verloren tijd in. De jongen van 21 die ik in café de Reiger aan de bar had zien zitten, werd langzaam de volwassen man die je geworden was. Papa van twee prachtige dochters en met een verleden. Net als ik. Maar je lach was nog hetzelfde en je bruine ogen veroorzaakten opnieuw een kriebel.

Op Koninginnedag vertelde je me hoeveel je van me hield. Altijd gehouden hebt. Ik voelde me weer dat meisje van 15 en durfde de stap pas twee maanden later te zetten. In een veel te foute kroeg op de Nieuwmarkt zoenden we voor het eerst. "Jij bent het altijd geweest", fluisterde je. En ik ben bang dat je gelijk hebt.

En nu zijn we 5 jaar verder waarvan 1 jaar getrouwd. Je ging op je knieën in datzelfde café de Reiger. Onze kleine man bij mij op schoot. Ik knikte ja zonder enige twijfel. Ja tegen jou en tegen ons patchwork gezin. 1 + 1 werd 5. De heftige verliefdheid is inmiddels ingeruild voor het dagelijkse leven.  Maar wel een dagelijks leven met een gouden randje. Elke dag samen met mijn beste vriend. Een beste vriend with benefits!

I had no choice but to hear you... 

De toekomst wacht

Als dan toch een koningslied... Lang leve Stef Bos!

Opvoeden

Hoe voed je op? Manlief en ik keken naar een programma van de VPRO over opvoeden. Of eigenlijk vooral over hoe 'onze generatie'  niet echt opvoedt. Volgens de voice-over hebben we het namelijk altijd druk, krijgen onze kinderen alles wat hun hartje begeert (en meer) en creëren we dus een soort mormels die later gegarandeerd met hun omgeving danwel zichzelf in botsing komen.

Ter illustratie zagen we drie VPRO-gezinnen voorbij komen en één TROS-gezin. Een soort achterwerk in de kast maar dan ouders op de biechtstoel. De opdracht? Hun kinderen 40 dagen niet verwennen. Hoe het ze verging, de ouders maar ook de kinderen, daar kwamen we nooit achter. Wel mochten we meekijken hoe een moeder haar kroost filmde en zichzelf tegelijkertijd op de borst klopte omdat zij (voor het gemak zichzelf, haar man en drie kinderen over één kam scherend) zo weinig om materie gaven. Klop klop, tikte het tegen het schermpje van de camera. Terwijl ze de vrolijke chaos (lees klerezooi) in huis filmde, benadrukte ze dat ze haar kinderen nooit verwende. Wel vond ze het heel belangrijk dat haar kinderen de hele wereld zouden zien en dat ze creatief en open-minded en anders dan anderen en tegendraads en authentiek zouden zijn. De denkbeeldige lat zweefde hoog boven de ongekamde hoofden van de drie kinderen. Maar verwennen? Dat nooit. Op moeders vraag aan haar jongste welke landen ze al had gezien, kwam een verveelde opsomming van werelddelen. Maar materialistisch? Dat niet. 

Al met al was het een vermakelijk programma, met een veel te oude papa - inmiddels aan zijn derde leg - die maar weinig geduld kon opbrengen voor zijn dwarse peuter, een moeder die haar puberzoon voor drie weken naar haar geboorteland stuurde om bij te brengen wat armoede was (om hem vervolgens bij thuiskomst te belonen met een dure laptop) en een gezin die haar dagen etend voor de buis leek door te brengen. Mijn moeder zou zeggen: 'wie lacht niet die de mens beziet'. Dus dat deden we wel een beetje. Een beetje maar hoor want we moesten schoorvoetend aan elkaar bekennen dat wij ook de wijsheid niet in pacht hadden. En hoewel het programma dat allerminst bood, was het wel de aanleiding dat we nog lang lagen te kletsen in bed. Over opvoeden, onze kinderen, wat we belangrijk vinden, wat we anders zouden willen... Met twee hoofden op één kussen besloten we dat het tegelijkertijd makkelijk en moeilijk was. Opvoeden dus. Het makkelijke is het ongelooflijk veel houden van. Dat gaat vanzelf (en is eerlijk gezegd ook niet te stuiten). En soms is het moeilijk. Zoals het af en toe te druk en te weinig tijd of het vormen van een samengesteld gezin. 

Omdat het inmiddels al heel laat was, bedachten we dat we het al met al zo gek nog niet deden. En terwijl manlief met de denkbeeldige camera rolde, klopte ik op het schermpje. In het donker kroop ik dicht tegen hem aan: "Maar goed dat we niet op tv hoeven". Dat dan weer wel.

Groots & meeslepend

Het komt er maar niet van de laatste tijd... groots & meeslepend leven. Die gedachte hing gisteren als een grijze wolk boven mijn hoofd en belette me te genieten van de dappere voorjaarszon. Ik was naar het winkelcentrum omdat ik nog twee kadootjes moest kopen. Mijn spiegeling in de winkelruit, de mensen in hun winterjassen en zaterdagse drukte maakten me somber. Ik wil hier niet zijn, dacht ik opstandig. Tot ik de boekwinkel in het vizier kreeg. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik stapte binnen en eenmaal over de drempel was mijn grijze wolk verdreven. Zomaar honderden andere werelden binnen handbereik. Binnen een mum van tijd had ik twee kadootjes uitgezocht. Maar de tafel vol uitgestalde boeken bleef verleiden en voor ik het wist had ik ook een boek voor B. onder mijn arm, twee kussenslopen van Plint voor R. en D. want die konden wel wat rijmelarij gebruiken. En zo zouden ze elke avond gaan slapen met een glimlach op hun gezicht. En zou ik eindelijk de 'vertel eens' boeken aan mijn vader en moeder kado doen. Stiekem natuurlijk een kado aan mezelf want bladerend door deze boeken werd ik meteen nieuwsgierig naar hun antwoorden. Zes boeken onder mijn arm en de wereld leek ineens een stuk lichter. Terwijl ik naar de kassa liep, viel mijn blik op een wolkenblauwe kaft. Zonder de achterflap te hebben gelezen, maakte de titel me al vrolijk: 'Groots & Meeslepend leven. Een ode aan dagelijkse sleur.' Op een onzichtbare post-it stond mijn naam. Soms krijg je antwoorden op onverwachte momenten.

Zal ik blijven?

Lang leve Toon Tellegen! Voor iedereen die wat troost kan gebruiken...


Zal ik weggaan? 

Zal ik verdrietig worden en weggaan? 
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden, 
mijn schouders ophalen 
en weggaan? 
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken: 
zo is het genoeg, 
en weggaan? 
Zal ik een deur zoeken, 
en als er geen deur is: zal ik een deur maken, 
hem voorzichtig opendoen 
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen? 
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Toon Tellegen

uit: Alleen liefde,

Querido Amsterdam 2002

En voor als je - net als ik -  er geen genoeg van kan krijgen... 

Illustratie van Mance Post