Dromen

Vrijdagavond zaten we aan de keukentafel met vrienden A. en S. Wijn en hapjes op tafel. Veel te vertellen. A. en S. staan namelijk op het punt hun leven over een andere boeg te gooien. En die boeg ligt in Spanje, op een mooi en uitgestrekt stuk grond. "Tot aan die olijfbomen in de verte", wees  A. terwijl ze een filmpje liet zien, "is het van ons". "En daar komt ons huis", wijzend op de plek met het mooiste uitzicht. Manlief had vragen. Over hoe en over wat. Over geld verdienen en verstandige zaken. A. schonk zijn glas nog eens vol:"Business plan? Ik volg gewoon mijn droom." Daar moest nodig op geproost. Ik werd er een beetje stil van en sloop naar boven om even bij kleine man te kijken. Op de stoel, die ooit van mijn oma was geweest, luisterde ik naar de ademhaling van mijn kind. Een beetje verdrietig omdat het de laatste tijd zo weinig van dromen leek te komen. Maar ook gelukkig, simpelweg vanwege het kleine mannetje dat overdwars in zijn bedje lag en grote man die beneden 101 vragen stelde. Was ik te verstandig geworden? Grote man kwam kijken waar ik was gebleven en veegde verbaasd de traan weg die over mijn wang rolde. "Wat is er lief?", fluisterde hij. "Van alles", antwoordde ik, "maar nu eerst wijn."

Weer aan de keukentafel droomde ik mee over het huis dat moest worden gebouwd en de kleine vakantiehuisjes waar ik ons al zag logeren samen met de kinderen. Ik zag A. en S. gelukkig zijn en was blij dat ze bij ons aan tafel zaten en mij eraan herinnerden hoe belangrijk het is te blijven dromen.