Als je mee wilt rijden?

Hoe minder je wil, hoe meer het wordt. Dat lijkt een soort wet van Murphy bij het inpakken voor vakantie. Tegen de tijd dat je de stapels niet meer kunt ontkennen, hoor je jezelf ineens zeggen: "Ach, zolang het past". Was je vergeten dat je vorig jaar de halve inhoud ongebruikt mee terug had genomen? Welnee, maar ander land, ander huis, grotere kinderen. Uhu. Als je mee wilt rijden op de heenweg? We hebben genoeg eten en drinken bij ons. Want stel je voor. En dat is het nou juist. Je stelt het je niet voor.

Vakantiegevoel zorgt voor een tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. Moe van het harde werken (om alles nog soort van afgerond te krijgen voor de vakantie), staat alles voor vakantie. Die stapel boeken naast je bed, nog ongelezen. Ha, daar heb ik nu eindelijk tijd voor. Die rits zomerjurkjes, ongedragen nog, doordat de zomer hier zo lang op zich liet wachten. Ha, die gaan allemaal mee! Die spelletjes die we eigenlijk nooit spelen. Ha, gezellig!

En het grote genieten begint al in de auto (uhu) dus vandaar twee koelboxen vol lekkers. Met een beetje mazzel eten de kinderen ieder twee bruine boterhammen met kaas en werken manlief en ik de nootjes, tucjes, kersen, aardbeien, stroopwafels en 12 flessen water naar binnen. "Volgend jaar maar met het vliegtuig", zeg ik tegen mijn lief. "Dan mogen we gewoon niet meer meenemen." En heus, dan missen we die pot pindakaas  (hypothetically speaking...) en paarse opblaaskrokodil vast niet. Hoewel ik ook al weet, dat we straks genieten van een stokbroodje pindakaas (hypothetically speaking...) en een zwembad vol vrolijk opblaasspul. Ach, zolang het past.

Vakantie, het is waanzin. Heerlijk!