Gemis(t)

Het begon onschuldig met het boek 'vakantieklets', dat eigenlijk voor de kinderen was maar ook nog wat leuke opdrachten voor de ouders in petto had. En hoewel manlief normaal niet zo van de lijstjes en voornemens is, had Italië duidelijk haar invloed en antwoordde hij gepassioneerd op de vraag 'wat voor geks neem je voor te gaan doen': "Een maand geen tv!" Ik verslikte me prompt in mijn aperolletje en protesteerde. Niet omdat ik niet zonder tv kan, maar omdat ik gekke voornemens liever zelf verzin dan ermee opgezadeld word. "Daar slaap ik nog een nachtje over", zei ik. Maar ik wist al dat we het gingen doen. Ik was ook wel nieuwsgierig hoe het leven eruit zou zien zonder tv.

Vriendin T. raakte ook geïnspireerd en zegde toe met ons mee te doen. "Maar dan gaat de tv ook echt weg", raakte manlief enthousiast. Uhu, in de kast ermee. En daar staat ie nu. Sinds een week in de kast. Het door mijn vader getimmerde tv-kastje ziet er gezellig uit met tijdschriften, kaarsjes en een beeldje om het gat voor de snoeren te bedekken. Kleine man liet zijn klassieke 'HUH' horen toen hij de volgende dag geen tv aantrof maar daarna heeft hij het er niet meer over gehad (tot mijn verbazing moet ik bekennen). Ook de meiden waren opvallend laconiek, hoewel ik ze ervan verdenk heimelijk en eenmalig het voordeel van het co-ouderschap te zien ( en een moeder die tv's gewoon laat staan).

En ik? Hoewel het natuurlijk nog maar een week is, heb ik 'm nog niet gemist. Zondag had ik graag Wouter Bos gezien bij Zomergasten en vandaag was ik wel nieuwsgierig naar de speech van Obama. Maar dat flitste maar even door mijn hoofd eigenlijk. De belofte van manlief meer tijd voor elkaar te hebben, valt nog een beetje tegen. En ik heb ook nog niet het idee dat ik mijn avonden creatiever of nuttiger besteed. Maar misschien ben ik ongeduldig. Voor nu is het opvallend genoeg dat ik 'm niet mis. Dat zegt toch wel iets. Of niet? Wordt vervolgd...