Geëmmer!

Klinkt leuk, bucketlist. Maar eigenlijk geen idee waar het woord vandaan komt, bedacht ik me een minuut geleden toen ik aan dit blogje wilde beginnen. En waar je vroeger (lees: een tijd die ik nog bewust heb meegemaakt) op zo'n moment de 24-delige encyclopedie uit de kast trok of baalde omdat op dit tijdstip de bibliotheek al dicht was of dé hulplijn uit jouw vriendenkring belde, google je nu gewoon even:

The term kick the bucket is believed to have originated from the 16th century when people hanged themselves by standing on a bucket with a rope around their neck and then kicking the bucket away.

Mmm, klinkt meteen een stuk minder leuk. Het lijstje dat je gedaan wilt hebben voordat je 'the bucket kickt'. En ook maar beter gedaan kan hebben, want op zo'n emmer komt er waarschijnlijk weinig meer uit je handen. Ga daar maar eens aan staan. Zo'n lijstje met dingen waar je enige excuus is: "Ja, daar ben ik niet meer aan toe gekomen want toen was ik al kassiewijlen (wat weer terug te voeren is op het woord hasjiweinoe: het aan het gezicht onttrekken van de wetsrol aan het eind van de Joodse eredienst)". Aan de andere kant, is het natuurlijk een goede ' onzekere' stok achter de deur (waar komt dat nou weer vandaan?!). En natuurlijk - dat snap ik ook - is het gewoon bedoeld om na te denken over wat je graag in jouw leven zou willen doen en bereiken. No pressure, slechts een klein beetje.

Toch heb ik geen bucketlist. Ik word er opstandig van, zo van dat maak ik lekker zelf wel uit. Wat natuurlijk nergens op slaat, want dat is nou net het idee... dat je zelf uitvogelt waar jouw emmerlijstje uit moet bestaan. Maar dat brengt me dan weer aan het twijfelen. Want hoeveel dingen 'mogen' er op mijn lijstje, hoe definitief is het, is er een bepaalde leeftijd waarvoor je het moet 'inleveren'. En kom niet aan met 'dat mag je helemaal zelf bepalen'. Want dat vind ik wel erg makkelijk! En er dan wel een deadline aan hangen! Geëmmer, dat is wat het is!

(Ik zweer je, elke zelfhulpboekfancoachgoeroegoedbedoelerdmaakwatvanjelevenbeliever heb ik binnen een minuut in de boom!)

(bron beeld: www.geheugenvannederland.nl) 

Van die dingen

• Dat je in de trein zit, een volledige blog verzint en geen opschrijfboekje bij je hebt.
• Dat diezelfde blog dus doodleuk tijdens het oversteken met de pont naar huis aan de verkeerde kant van het water blijft steken.
• Dat je nu dus een al een halfuur tegen een knipperende cursor aankijkt... en twijfelt over je korte termijngeheugen (van je lange termijngeheugen wist je het al)

Oké, opnieuw. Van die dingen:

• Dat kinderen 400 x op een dag lachen en volwassenen 15 x op een dag. (Ik lees het in de Linda en het stemt me verdrietig.)
• Dat ik bedenk dat ik die 400 x per dag in ieder geval (deels onbewust) wel heb gelachen (en gedurende mijn puberteit zelfs het dagelijks gemiddelde verdubbeld heb).
• Dat ik me voorneem vaker te lachen.
• Dat ik mijn korte én lange termijn geheugen afgraaf naar de laatste keer dat ik vreselijk hard heb moeten lachen.
• Dat ik met opluchting kan constateren dat dat vorige week vrijdag was. Samen met mijn lief. Tranen over mijn wangen. (Dankjewel Barbara van Erp en als je doorklikt: hardop voorlezen mét intonatie).
• Dat ik moet glimlachen omdat ik denk aan kleine man en middelste die minstens 400 x per dag moeten lachen. Schateren! ... om elkaar, om zichzelf en vooral heel veel om niks (dat zijn de beste!).
• Dat ieder mens 1 x in zijn leven in zijn broek plast van het lachen, volgens Linda. En ik denk: één keer?
• Dat je niet met iedereen kan lachen, maar met sommigen niet kan stoppen. Niet volgens Linda hoor, dat is mijn ervaring.
• Dat je erg blij moet zijn met die mensen. Erg blij! (Bel ze vandaag nog.)
• Dat een dag niet gelachen...

Hello... goodbye!

Nooit meer boodschappen (of nog maar een beetje), nooit meer verzinnen wat we nou weer eens op tafel gingen zetten (of nog maar voor een paar dagen), altijd gezond en altijd verrassend. Het concept Hello Fresh - voor drie dagen boodschappen en recepten thuisbezorgd in een doos - had me at hello. Dus toen schoonouders een maand naar Spanje vertrokken en wij daar niet meer op maandagavond konden aanschuiven, bestelde ik de verse doos. Gewoon om eens te proberen. 

Ze bezorgden alleen op maandagavond, dat kwam enerzijds goed uit (want begin van de week) maar anderzijds... dinsdag is judo-dag en dan eten we in shifts met vriendin T. Dus eigenlijk altijd rommelig. De ene week koken voor zes, de andere week eten we uit meegebrachte tupperware (een soort hellofresh maar dan onder elkaar). 

Is het alweer woensdag (de maandag telt namelijk niet mee, want ze bezorgen pas om 10 uur s' avonds) terwijl al het verse spul de ijskast en vriezer bezet houdt. Woensdag is yoga-dag en zijn we met ons gezin gehalveerd omdat de meiden dan weer bij hun moeder zijn. We eten dan meestal licht, brood en een salade, anders yint dat zo lastig. 

Dus eigenlijk genieten we op donderdag pas van de doos. Althans. We vragen mijn moeder - die samen met mijn vader op kleine man past - of ze zin heeft een van de drie recepten te maken. Want op donderdag schuiven we heel luxe aan, aan onze eigen eettafel (u herkent ook een patroon?). En mijn moeder is de beroerdste niet, dus die heeft al een paar donderdagen lopen hakken en snijden en schillen en koken. Soms lekker (de mening van meestal mijn moeder, manlief en ik), soms ook apart (de mening van meestal mijn vader) en soms bleh (de mening van meestal kleine man). 

Op vrijdag hebben we dus nog de keuze uit twee - niet meer zo heel verse - recepten. Maarja op vrijdag  willen we nog wel eens eten in de verrukkullukke Landmarkt. 

En het weekend? Ja dan wil ik lekker vrij zijn, zelfs van dozen en recepten die ik zelf heb besteld. 

Kortom, de logistiek zat een beetje tegen en misschien hier en daar een ingesleten patroon of lichte opstandigheid (ik heb eigenlijk ineens zo'n zin in...). Bovendien houdt ik best van een verrassing op mijn bord, maar met drie kinderen is een beetje herkenbaarheid toch ook wel fijn. Wat zeggen ze ook alweer? Na tien keer proeven, beginnen kinderen iets lekkers te vinden. Ik besefte het de eerste week al. Ik had iets in huis gehaald wat in theorie geweldig klonk, maar in de praktijk (onze dan) een beetje tegenviel. Is niet erg. Dat geldt voor zoveel dingen. Deze moest ik alleen nog even opzeggen. Heb ik overigens nog niet gedaan, vergeten dus. Ben benieuwd naar de blik van manlief als morgenavond de deurbel gaat. Er past namelijk niets meer in onze vriezer. 

Onze doos ging wel gewoon dicht hoor, maar toegeven vol met verse ingrediënten. Het lag aan ons, niet aan Hello Fresh. 

Nachtzuster

De afgelopen twee weken werd het weer eens pijnlijk duidelijk: ik ben geen Florence Nightingale. Niet in de verste verte. Manlief was ziek. Goed ziek. Hij was namelijk zo ziek dat hij niet naar zijn werk kon. Hij probeerde het nog wel, zo tussendoor. Maar lag vervolgens nog zieker weer op bed. Ik had met hem te doen. Zeker. Dus ik ging bij hem zitten op de rand van het bed en zei- volgens de zieke - alle verkeerde dingen (denk: 'je hebt te hard gewerkt', 'alle vermoeidheid komt er nu uit', 'zal ik de dokter bellen', 'je haalt het niet in je hoofd morgen weer te gaan werken'). Als dank voor mijn bezorgdheid kreeg ik slechts een boze blik net boven het dekbed uit.

Zeker, ik bracht kopjes thee, maar ik moet toegeven dat ik wel eens halverwege vergat dat ik thee aan het zetten was. Zeker, ik voelde aan zijn voorhoofd, maar altijd met net te koude handen. En zeker, ik dook in de medicijnkast voor verlichting om vervolgens met pillen zonder bijsluiter aan te komen ('deze is met codeïne, ik geloof dat je dan minder gaat hoesten') en een vergeten zwangerschapstest (manlief heeft minder gevoel voor humor als hij ziek is). Om het nog erger te maken, werd kleine man ziek. Aangestoken door grote man. En ik ben dan geen Florence Nightingale, maar wel een Italiaanse mama. Gevolg: snotterende kleine man lag 's nachts tussen ons in, waardoor grote man geen oog dicht deed en al bibberend vertrok naar het (stapel)bed van kleine man.

Na twee lange weken besefte ik niet alleen dat er geen nachtzuster aan mij verloren was gegaan, maar besefte manlief dat ook. Het huishouden begon inmiddels ook wat scheurtjes te vertonen en een identiteitscrisis lag op de loer (waar ben ik dan wel goed in?).  Net op tijd beseften we dat we het maar goed met elkaar hadden getroffen. De gemankeerde nachtzuster was getrouwd met een 'laat-me-gewoon-maar-met-rust-als-ik-ziek-ben-man' Was dat even mazzel.

Inmiddels is mijn lief beter, hij hoest nog wel maar doet dat meestal in de gangkast om mijn preken te voorkomen. Ik heb al twee dagen een keel van schuurpapier en spierpijn alsof ik de marathon heb gelopen. En aangezien het laatste niet het geval is, ben ik bang dat ik na grote man en kleine man aan de beurt ben. Het is vast karma. Hoewel ik dan wel weer de mazzel heb dat ik een man heb getrouwd aan wie een groot verpleger verloren is gegaan.