Vrouw van de wereld

Ik had ooit een vriendje die na een paar weken tegen me zei: "Je bent eigenlijk een heel gewoon meisje".  Terwijl ik vragend één wenkbrauw omhoog krulde, verdedigde hij zich snel. "Ik bedoel het niet onaardig. Integendeel. Maar tijdens onze eerste date vond ik je zo'n vrouw van de wereld. Maar dat valt dus reuze mee." Mijn huidige lief moest er hard om lachen toen ik het hem jaren later vertelde en kon zich er wel iets bij voorstellen. Op dat moment gaf ik hem een onverschillige, licht spottende blik als antwoord, alsof ik nog een wereld voor hem verborgen hield. Maar we wisten beiden wel beter.

Deze week moest ik er weer aan denken. Ik ga met vriendin W. naar Buenos Aires. IPB'en... Indien Plaats Beschikbaar. Vriendin W. vliegt namelijk als stewardess de wereld rond en alsof dat nog niet genoeg luxe is, mag ze - zo af en toe - ook nog eens iemand meenemen. Ga je mee naar Buenos Aires? vroeg ze al vorig jaar. Graag zei mijn hart, maar mijn hoofd fronste. Zeven dag weg bij kleine man? Maar wel naar Buenos Aires! Ik hoefde niet echt te twijfelen, want er kwam steeds iets tussen. Tot een paar weken terug. Vriendin W. had de vlucht gekregen en ik mocht mee. Terwijl mijn hart een vreugdesprong maakte (als vrouw van de wereld), twijfelde mijn hoofd. Uiteraard met iets van schaamte, want ieder gewoon mens zou immers... en over luxeproblemen gesproken... Maar zeven dagen zonder mijn kleine man. De meiden zouden het wel begrijpen. Maar hij was pas drie. En wat IGEENPB op de terugweg... dan zou ik helemaal alleen in Buenos Aires...

Je begrijpt, op dit punt had de vrouw van de wereld allang het toneel verlaten en stond het doodgewone meisje in haar uppie drama te maken. Vriendin W. begreep het allemaal (ze kent me ook al langer dan vandaag), maar mijn lief maakte korte metten. "Als jij niet gaat, ga ik!" Na wat gemopper van mijn kant, begon langzaam de eerste voorpret te borrelen en stak vrouw van de wereld vragend haar hoofd om de coulissen: "Tangoschoenen mee?"

Dus mijn koffer is gepakt en in mijn hoofd heb ik alvast minimaal tien redenen om me vooral toch na die heerlijke zeven dagen weer mee terug te nemen naar Nederland (zo'n klapstoel zit prima, ik kan helpen het eten uit te serveren, zet mij gerust naast die huilbaby want ik ben babyfluisteraar van beroep...)

Zin!