Bestemming Olympiaplein, maar eerst wat eten. Want de magen knorden. Terwijl de terrasjes nog steeds lonkten, werden het ijsjes en een gedeelde puntzak friet. Zittend op het stoepje bij de fietsen at ik mijn broodje kroket. Niks mis mee - het was een goede kroket - maar weemoedig keek ik naar de glazen wijn en mensen die niet op weg waren naar skatebanen. Eenmaal op de plaats van bestemming, leek de skatebaan verdwenen. Verkeerde plein (altijd gedacht dat het Olympisch Stadion op het Olympiaplein stond). Met manlief voorop vonden we algauw het goede plein en het walhalla voor oudste en vriend P. Terwijl ik bij het tegenovergelegen Marqt gezonde limonade in blikjes en kaneelbeschuitjes haalde, kon de dag van kleine man ook niet meer stuk. Glunderend van boven zijn gezonde blikje keek hij me aan: "Er zit prik in mama." Middelste probeerde met haar ogen op kiertjes van de zon te genieten en tegelijkertijd haar oudere zus aan te moedigen. Iedereen tevreden...
Behalve ik. Terwijl er niet echt iets mis was met deze dag, verlangde ik ineens zo naar slenteren door de stad. Even zonder de kinderen. Manlief zou mogen blijven. Dan kon hij namelijk de wijn bestellen op het terras, mijn hand vasthouden en me diep in de ogen kijken. Dan zouden we nog wat meer wijn bestellen en nog wat (onvast) slenteren. Daarna zou er vast een leuk restaurantje zijn en een filmpje om te pikken.
Terwijl ik mijmerde, was de dag niet meer te keren. Op de terugweg naar huis, deden we nog drie speeltuinen aan. En terwijl er druk werd geschommeld en geklommen, appte ik vriendin T. om deze wet van Murphy uit te leggen dat met kinderen bijna elk uitje in de speeltuin eindigt. Terwijl ik haar bijna hoorde lachen, tikte ze slechts één woord: priceless. En terwijl ik mijn telefoontje in mijn tas liet glijden. wist ik dat ze gelijk had.
Priceless...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten