Dus nu zit ik, met een gezet kopje thee dat wel, beneden en ruik dat de kattenbak verschoond moet worden. Maar eerst dus een blog. Voor mijn lief, omdat hij niet voor niks mijn lief is. Maar probeer maar eens te bloggen omdat het 'moet' terwijl er een zurige lucht om aandacht vraagt. Boven hoor ik oudste de trap afsluipen. Ze kan niet slapen, zoals wel vaker. Meestal heeft ze dan nog iets te piekeren of onschuldigs op te biechten. Ze zou het niet slecht doen als Rooms-Katholiek, want na de biecht en drie weesgegroetjes (lees een mop uit het moppenboek en een knuffel) slaapt ze meestal als een roos.
Hoe anders zijn jongste en middelste. Bij het ruiken van hun kussen, liggen ze al bijna te slapen. Meestal dan. In hun gestapelde bed. Ze vinden het nu nog heerlijk, met zijn tweetjes op één kamer. Heel soms gaan ze uit logeren en treffen we 's ochtends kleine man naast grote zus. Schaterend als we het ontdekken. En moet kleine man plassen, dan gaat grote zus geduldig met hem uit bed, al is het midden in de nacht. Terwijl we ons slapend houden, liggen manlief en ik stiekem te luisteren en te genieten van hun nachtelijke expeditie.
Als middelste bij mama is, moet kleine man altijd één nachtje wennen. Het stapelbed lijkt ineens te groot. "Waar is E, vraagt kleine man dan, terwijl hij het antwoord al weet. Mijn antwoord stuit op een 'naadje-van-de-kous-waarohom' Maar als ik dan even bij hem ga liggen, is de slaap algauw sterker. Geen piekeraar, vooralsnog. Anders dan oudste dus. Gelukkig zijn haar zorgen nog met moppen uit de moppentrommel op te lossen, vooralsnog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten