Wat zijn ze leuk, grappig en ontroerend. Stuk voor stuk. En wat is het decor mooi. Oudste verschijnt in haar blauwe overall waar ze ijverig zuurmatten op heeft genaaid, gisteren nog omdat een onbekende de snoep van de jas had gegeten. Ze is meneer Vulling, maar even later ook een Japanse toeriste en weer later is ze gewoon zichzelf en heeft ze maar liefst twee zinnen solo. Ik barst uit mijn velletje van trots. Mijn mooie en lieve meisje. Wat is ze groot en wat kloppen alle clichés op deze avond. Het leven en de wereld aan haar voeten.
Als de musical is afgelopen, buigen de kinderen en klapt het publiek zo hard het kan en dan is het zover. De kinderen pakken elkaars hand en zetten het Wespennest-lied in van de 8e jaars: adieu Wespennest! De tekst kan niet treffender zijn, ze moeten gaan. En het Wespennest krijgt heus een plek in hun hart, later. Nu moeten ze gaan. Een wereld moet ontdekt. Terwijl ik de blik van oudste zoek, voel ik de tranen over mijn wangen naar beneden glijden. Blues en blijdschap strijden met elkaar om mijn aandacht. Waar is mijn kleine meisje gebleven en wat een voorrecht om haar groot te zien worden.
Vandaag belt ze. Wen-middag op de nieuwe school. De klas is leuk en het rooster is chill. Ze hoeft pas om kwart voor negen te beginnen elke ochtend. Ik sluit mijn ogen en zie haar al zitten op de fiets, met haar lange blonde en wapperende haren. Zo het leven tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten