De afspraak was om elf uur, maar de tijd leek voorbij te kruipen. Nog vijf minuten. Ze zat er al een halfuur. Haar sjaal had ze al minstens drie keer om en weer afgedaan. Ook had ze haar mobiel al veel te vaak gecheckt. Berichtjes van haar lief klikte ze ongelezen weg. Ze wilde nu niet aan hem denken. Eerst zou de dokter haar naam moeten roepen. Nog drie minuten. Ze deed haar sjaal nog maar eens af en pulkte een velletje van haar nagel. Het komt vast goed, had haar beste vriendin gezegd. Zo voelde het niet. Nog één minuut. De deur van de dokterskamer ging open en ze hoorde haar naam.
Het gesprek duurde tien minuten, lang genoeg om de wereld onder haar voeten weg te slaan. Aan het gezicht van de dokter zag ze dat hij een reactie verwachtte. Hij leek in de war. Ze zocht naar haar stem en hoorde dat ze iets geruststellend zei. Ze had er zelfs bij gelachen. Toen ze voelde dat het weer kon, stond ze op. Naar buiten, frisse lucht.
Voor de etalage van de bakker bleef ze staan. Zou ze een taartje kopen? Maar ze kwam thuis met bloemen, roze ranonkels die ze in haar lievelingsvaas zette. Ze sprongen brutaal uit de bolle glazen buik... Haar adem sloeg even over en ze moest zich vasthouden aan het keukenblad, met haar ene hand, haar andere hand beschermend over haar buik. Ze wist het. Ze zou het houden en daarmee zou ze hem verliezen. Haar allerliefste lief. Ze kneep haar ogen dicht. Een halfjaar al moest ze hem missen omdat hij was uitgezonden. Ze pakte haar telefoon en keek naar zijn foto. Wat was ze dom geweest en eenzaam vooral. Toen tikte ze: "Ik ben zwanger lief. Wees niet boos maar word maar heel gelukkig." Terwijl het scherm zwart werd, zei ze hardop tegen zichzelf: "Dan ga ik dat ook proberen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten