Ik slaap, ik werk, ik knuffel, ik zing, ik lach, ik pieker, ik hol, ik haast, ik plof, ik lummel... de weken vliegen, het is angstaanjagend. Op mijn appel bekijk ik foto's. Teveel jaren nog niet in albums. Kleine man nog echt klein, oudste met twee staartjes en middelste nog pieper. Waar blijft de tijd... Ik zucht als een oude dame. Oudste maakt een playlist met muziek die ze
chill vindt. Ik bijt op mijn tong en kijk neutraal terwijl de raps om mijn oren wapperen. Ik zucht zachtjes. Toen mijn vader mijn muziek niet begreep had ik me nog zo voorgenomen dat later anders te doen... En dan is het zomaar ineens later. Terwijl ik me opmaak voor de spiegel en tevreden ben met het resultaat, zie ik in de autospiegel mijn kraaienpootjes.
Het zonlicht is welkom maar genadeloos. Snel klap ik het spiegeltje dicht en probeer niet te zuchten. Het is ook niet erg. Ouder worden. Het is een zegen en ik denk aan
P. en aan
R. wiens kraaienpootjes ik graag had willen tellen. Ze waren vast en zeker mooi ouder geworden. P. met veel zuchten maar dezelfde aanstekelijke lach en R. met veel wijsheid en tegendraadsheid tegelijkertijd. Ik mis ze en moet mijn ogen dichtknijpen om ze te zien. De kamertjes van mijn hart zijn goed gevuld. Daar zitten ze. Veilig. Tussen veel mooie herinneringen.
Het leven is mooi. Mijn hoofd vult zich alweer met plannen. Als de tijd vliegt, vlieg dan maar mee. Een rake van Loesje. Toch is de zondag verloren. Ik ben mijn houvast een beetje kwijt en modder de dag door. Oudste speelt gitaar in het café en lief kookt zijn uiterste best. Na het eten draait hij liedjes voor me, van vroeger. Mijn hart gaat open en ik zucht. Ik val en ik sta weer op. Dat weet ik.
Het is een dag voor Toon Tellegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten