Sem

#schrijfopdracht

Hij wiebelde van zijn ene voet op de andere, terwijl hij wachtte tot het water zou koken. Vorige week was hij 11 jaar geworden en was zijn wens uitgekomen. Hij had van zijn vader voetbalschoenen gekregen. Dezelfde als die van Wouter, zijn buurjongen en beste vriend. Het water kookte en Sem schonk het in de lievelingsbeker van zijn moeder. Hij wist nu al wat ze zou zeggen als ze wakker zou worden.  Dat hij haar rots in de branding was en dat ze niet wist wat ze zonder hem zou moeten beginnen. Hij was blij dat zijn vader op zijn verjaardag was gekomen maar hij had ook een beetje pijn in zijn buik gehad. De taart die zijn moeder speciaal voor hem had gebakken, had hij met moeite naar binnen gekregen. Zijn vader had niets gegeten en ook niets gedronken. Zijn moeder was in de keuken gebleven en pas weer naar de kamer gekomen toen zijn vader weg was. Hij was maar even gebleven. Weinig tijd vandaag, had hij tegen Sem gezegd terwijl hij hem een afscheidskus in de hal gaf en afwezig door zijn bruine krullen woelde. Hij had het toen willen vragen, maar het ging allemaal zo snel. Hij had zijn vader niet eens echt bedankt voor zijn cadeau.

Hij liep de trap op naar de kamer van zijn moeder. Nog geen geluid. Over een halfuur moest hij op school zijn. Hij liep altijd samen met Wouter. Soms zwijgend, maar meestal pratend over voetbal en hun droom om later prof te worden. Die gesprekken gaven hem een fijn gevoel. Het werd dan rustig in zijn hoofd. De wereld aan zijn voeten, elke ochtend heel even. Hij opende voorzichtig de deur en knipte op de tast het bedlampje aan. Zijn moeder kreunde en draaide zich nog eens om. Ze had vast niet goed geslapen. Dat betekende dat hij het weer niet zou kunnen vragen en het kwam steeds dichterbij. Zijn moeder had dezelfde bruine krullen als hij en hij vond haar lief zo in het licht van het lampje. Hij dacht aan vroeger toen ze hem thee op bed kwam brengen. Het geeft niet, dacht hij, ik heb nog een hele week. Terwijl hij de thee op haar nachtkastje zette, sloop hij weer de kamer uit.

Met een boterham in zijn hand en de huissleutel om zijn nek, trof hij Wouter voor de deur. Hij had een grijns van oor tot oor en wapperde met een briefje. Het was geregeld. Hij mocht van zijn ouders naar de trainingsgroep voor jong talent. Ze hadden niet eens met hun ogen geknipperd toen ze hoorden wat hij allemaal nodig zou hebben en dat ze hem drie keer in de week zouden moeten halen en brengen. Sem's mond voelde droog aan en hij luisterde stilletjes naar de enthousiaste verhalen van zijn beste vriend. Hij had nog een week de tijd om toestemming te krijgen. Zijn vader zou hij zeker niet meer zien voor die tijd en met zijn moeder leek het net weer een beetje beter te gaan. Het was ook niet makkelijk, in je eentje zorgen voor een opgroeiende jongen. En ze deed toch haar best ook al hadden ze weinig geld.

Ik denk niet dat ik ga, onderbrak hij Wouter. In de stilte die viel voelden zijn schouders ineens zo zwaar. Maar hij rechtte zijn rug en lachte zijn mooie mond in een grijns. Ik heb toch zeker wel iets beters te doen.