Snordrukkerij en steenzitterij

Ik schreef het al in mijn eerdere blog, soms is het leven ingewikkeld. Dat is niet erg. Dat is gewoon. Dan moet er zoveel dat je niet meer weet wat je moet en wat je wil. Snap je? Kinderen naar school. Dat moet. Ze weer ophalen. Moet ook. Zelf naar je werk. Moet ook. Koken. Boodschappen doen. Wekker zetten. Moet allemaal. Je kan het natuurlijk ook niet doen. Maar dan wordt het leven nog ingewikkelder. En de meeste tijd gaat het ook vanzelfsprekend. Voelt het niet als moeten.

Maar soms. Dan moet je daarnaast ook nog van alles van jezelf. Een perfecte moeder zijn. Een lieve vriendin. Een breed geïnteresseerd en georiënteerd persoon. Woest en wild aantrekkelijk voor je lief. Een luisterend oor voor wie maar wil. Werken aan je conditie en tussendoor dat boek schrijven dat al een paar jaar in de pen zit.

Hoofd heeft de regie overgenomen van hart en schreeuwt de verwachtingen in je oor tot er kortsluiting is. Vervolgens doe je (lees ik) niets meer, behalve dus datgene wat moet. Ik druk mijn snor bij dingen die ik eigenlijk graag wil en daarmee lijken de dingen die moeten ineens buiten proportie groot. 

Vriendin C. zou zeggen, je zit onder je steen. Waar ik dus af en toe onderuit piep voor het hoognodige. Het duurt nooit lang weet ik uit ervaring. Onder mijn steen is het fijn schuilen, maar ook wel saai. Dus gluur ik af en toe eronder vandaan of de mist al is opgetrokken, hoofd minder praatjes krijgt en ik hart weer wat harder hoor kloppen.

Snordrukkerij...