Be kind

Volgens Roald Dahl is kindness de beste eigenschap die een mens kan hebben. Of zoals hij het zelf verwoordde: "I think probably kindness is my number one attribute in a human being. I'll put it before any of the things like courage or bravery or generosity or anything else. Kindness - that simple word. To be kind - it covers everything, to my mind. If you're kind that's it.” 

Deze uitspraak van een van de meest geweldige schrijvers op de wereld, raakt en ontroert me. Omdat het zo waar is. Ik had ooit een manager die schamperde over mensen die te aardig waren. In haar beleving was er een te mogelijk in combinatie met aardig. Met die mensen kon je de gracht dempen, schamperde ze nog wat door. Een uitdrukking die ik later moest opzoeken om erachter te komen dat ze eigenlijk bedoelde dat je met aardig zijn niet erg ver komt. Niet waar, denk ik.

Kindness kan wonderen verrichten. Denk alleen al aan Gandhi. Denk aan Nelson Mandela. Kind men die de wereld veranderden. Ik denk aan Maggie Doyne die 50 kinderen onder haar hoede nam in Nepal en met haar liefdesbrieven voor hen niet alleen mij maar duizenden mensen inspireerde. Maar ze zijn ook dichterbij, vriendin W. die jarenlang koffie dronk met een oude dame tegen de eenzaamheid, collega E. die voorleest bij kinderen aan wie anders nooit zou worden voorgelezen, mijn opa die na zijn dood oneindig veel goede doelen bleek te steunen, mijn ouders voor wie kindness voorop stond in hun opvoeding van mijn broer en mij. 

Aardig. Het heeft een minder spannend imago dan avontuurlijk, sexy of waaghalzerig. Maar als iedereen zou proberen aardig te zijn, zou Donald Trump geen podium hebben. Zou er minder eenzaamheid zijn. Zouden er geen mensen hoeven vluchten. Is het dan zo moeilijk? Misschien maar oefen gewoon maar eens en kindness zal je deel zijn. Word je uitgescholden in het verkeer? Een vrolijk sorry laat tenminste een verbaasde blik achter. En oordeel je weer eens te snel over een ander? Dwing jezelf dan iets aardigs te bedenken, dat verandert je blik en uiteindelijk je gevoel.

Kindness ontwapent, letterlijk en figuurlijk. Anderen maar ook jezelf. En vind je het moeilijk, wees dan allereerst eens wat aardiger voor jezelf. Want waar boosheid, verdriet, angst of frustratie vaak aanleiding zijn voor onaardig gedrag naar anderen, kan een milde blik op jezelf daar misschien wel verandering in brengen.

Ik vind het soms maar lastig. To be kind. Dan ben ik te dwingelanderig. Te kort door de bocht. Heb ik de ander allang in een hokje gestopt voor hij of zij zich nog maar heeft voorgesteld. Hoor ik mezelf mopperen op die slak voor me op de A5 en sta ik regelmatig met mijn mening klaar zonder dat erom is gevraagd. Toch probeer ik het elke dag. Omdat ik geloof dat het een groot verschil kan maken. En als ik struikel, probeer ik het opnieuw en denk aan Roald Dahl. Dan is het ineens niet zo moeilijk.

Want waarom niet.

Tranen in Rotterdam

We waren twee dagen in Rotterdam. Met de hele familie in zeemanshotel Santa Maria. Voor ons een familiekamer en de opa's en oma's in een kamer voor twee. De tweedaagse trip was bijna niet doorgegaan omdat we stuk voor stuk waren geveld door een hardnekkig buikvirus dat onze nachten had gebroken. Alleen middelste was fier overeind gebleven. Kleine man was ermee begonnen en pakte dapper het staartje mee. Op de ochtend van vertrek kwam zijn ontbijt eruit waarop hij een halfuur later prinsheerlijk voorin de auto - met spuugzak binnen handbereik - naar Rotjeknor toog. Het ging snel beter met hem, terwijl hij af en toe triomfantelijk naar ons op de twee krappe achterbanken keek.

Vanuit ons Scheepvaartkwartier verkenden we de stad. De indrukwekkende markthal, waar voor ieder wat wils was. Met de watertaxi naar de kop van Zuid over de hoerenloper naar Katendrecht op zoek naar de SS Rotterdam waar oudste en middelste Kate en Leonardo naspeelden op het dek. De zon brak door en we mijmerden aan het lege zwembadje over vergane tijden tot onze buiken rommelden en het tijd was om aan te schuiven aan het diner in Hotel New York. Voor de lekkerste pasta met ballen ooit, aldus kleine man. We lieten het ons smaken en eindigden de dag (zoals elk uitje) in een speeltuin, waar de kinderen nog even stuiterden terwijl wij genoten van hun silhouetten tegen de Maas.

De volgende dag was al net zo fijn. Samen slapen op één kamer en ontbijten in het hotel. Wandelen naar het Park in de buurt waar de Euromast ons lonkte en we ondanks hoogtevrees aan mijn kant van de familie toch even later in de toren omhoog zoefden. Daarna gingen we aan boord van een bus die ook een boot bleek te zijn, plus Rotterdamse gids die ons niet alleen bijspijkerde over de bijnamen die Rotterdammers aan alles geven maar ons ook bijna in ons broek deed piesen van het lachen. Daar moesten we even van bijkomen en dat deden we met een tosti in het prachtige Parqiet. Binnen, want terwijl de bomen in het park rood kleurden, begon het voorzichtig te regenen om vervolgens met bakken uit de lucht te vallen. Wat een mooi excuus was voor de fototentoonstelling in de Kunsthal. En terwijl de kinderen brillen knutselden snoven de volwassenen wat cultuur.

Moe gesnoven en geknutseld besloten we nog een afzakkertje te nemen in café Loos. Met een biertje, warme chocomel, wijntjes, bitterballen en een appelpunt besloten we dat de trip geslaagd was. Terwijl we proostten, begon kleine man te huilen om niet meer te stoppen. Met gevoel voor drama snotterde hij dat hij wilde blijven in Rotterdam en nooit meer weg wilde. Hij had nog lang geen genoeg van de pasta met ballen, de supergave watertaxi en de bootbus. We kregen hem niet getroost en toen de barman bezorgd kwam vragen wat er aan de hand was moesten we het vertellen.
"Hij wil niet weg uit Rotterdam", legde ik uit.
"Dat snap ik", was het antwoord en een bulderende lach toen ik er beteuterd aan toevoegde dat we Amsterdammers waren.
"Dan is er vast iets misgegaan in de opvoeding."

Lang leve de watertaxi!

Note to self

1. Geen nieuwe recepten uitproberen als je nog maar een paar uur hebt voor een picknick. 
2. Als er in het recept staat, laat het deeg 1 uur in de ijskast staan, bedoelen ze ook echt 1 uur.
3. Als het deeg kruimelig de ijskast ingaat én kruimelig de bakplaat op (en dat niet de bedoeling is) fiets je zonder taart naar de picknick.
4. Het is niet erg om niet iets zelf te maken voor een picknick. 
5. Het is wel erg om iets zelf te maken dat vervolgens mislukt.
6. In de tijd dat je een taart bakt voor een picknick, had je de krant uit kunnen lezen, een kind kunnen knuffelen of eindelijk eens je nagels gelakt kunnen hebben. 
7. Als er regen is voorspeld, gaat het vaak ook regenen. 
8. Kaplaarzen en regenjassen zijn best een slimme uitvinding. Als je ze ook aantrekt. 
9. Als je wilt dat kinderen meteen luisteren, moet je doen wat je zegt (lees: dreigt te gaan doen).
10. Als je dreigt, bedenk dan eerst of dat wel handig, uitvoerbaar of realistisch is. (als je nu niet ophoudt, gaan we meteen naar huis... op je Italiaanse berg) 
11. Niet dreigen is ook een optie.
12. Oordoppen ook.
13. Is niet per se een ongeluksgetal.