Ik moet nog even kijken of ik kan

Een week lang lag ik in bed. Met griep. Weinig goed gezelschap kan ik je vertellen. Maar hoewel hoofd tenminste één keer per dag besloot dat het welletjes was geweest, kon het lijf niet overtuigen. Na een paar dagen sukkelen sprak lief de wijze woorden om er gewoon maar aan toe te geven. Dus ik lag en sliep. Ik lag wakker en rochelde. Ik woelde en ik zuchtte. Na een paar dagen lukte het me een beetje om te lezen. Ik moet nog even kijken of ik kan, was de titel van het boek op mijn nachtkastje. Ik begon en legde het niet meer weg. Was mijn griep toch nog ergens goed voor. Terwijl ik hardop lachte - dat natuurlijk overging in een hoestbui - had ik een feestje van herkenning in eigen bed. De schrijfster schreef de stille revolutie van de introverte mens. Hear hear!

Hoewel ik het boek niet nodig had om te beseffen dat ik meer introvert dan extrovert ben, was het toch fijn om erover te lezen. Omdat we - denk ik - in een wereld leven die meer extrovert is en dat bepaalde verwachtingen en invullingen met zich mee brengt. Hoewel het minder is nu ik ouder ben, heb ik me best regelmatig anders gevoeld. Ongezellig als ik niet per se de behoefte had in het weekend in een stampvolle kroeg te staan. Raar als ik een beetje pijn in mijn buik had voor een kennismakingsweekend of persreis. Niet sociaal als ik liever in het zonnetje op het schoolplein sta dan koetjes en kalfjes uitwissel met de andere ouders.

En ik ben sociaal. En ik houd van gezelligheid. En als je me iets beter kent, weet je ook dat ik oren van hoofden kan kletsen. Maar ik ben denk ik iets kieskeuriger met wie, wanneer en in welke vorm. Heeft ook niet eens zozeer met de ander te maken maar vooral met mij. Vaak op zoek naar diepgang. Behoefte aan tijd voor mezelf (of met mijn allerliefsten). En pas echt mezelf als alle 'randvoorwaarden' kloppen. Kloppen ze niet, dan weet ik zeker dat je niks doorhebt hoor, als je me tegenkomt. Ik babbel op elke borrel. Vat de koe heus bij de horens op het schoolplein en houd me ook staande in een stampvolle kroeg. Maar het is niet wat ik het liefste doe. Ik haal energie uit andere dingen. Een echt goed gesprek met iemand waar ik een connectie mee heb. Een wijntje in de kroeg met mijn lief en dat we dan kunnen zitten en ik naar andere mensen kan kijken. Grapjes over de WhatsApp maar dat ik niet hoef te bellen. Een afspraak die op het laatste moment niet doorgaat en het dan even voelt alsof ik een vrije avond cadeau heb gekregen (ook al heb ik de afspraak zelf gemaakt en had ik er gewoon zin in).

Niet raar. Niet ongezellig. Niet niet sociaal. Wel meer introvert dan extrovert. En wat benijd ik ze soms. De extroverts. Ik heb ze gelukkig om me heen verzameld en ben er zelfs met eentje getrouwd. Zo kan ik hem regelmatig vragen hoe het werkt bij hem om vervolgens te constateren dat het bij mij dus heel anders werkt. Dat levert grappige gesprekken en inzichten op. Zeker omdat ik met hem durf te delen wat er in mijn hoofd omgaat. Daarvoor moet ik soms nog wel een drempel over. Vanwege de extroverte lat die ik als norm voor mezelf heb gesteld. Ooit. Daarom word ik zo blij van het boek van Liesbeth Smit en zou ik willen dat het iedereen het las. De introvert, de extrovert en de ambivert. Ja, die is er ook nog want je dacht toch niet dat het zwart wit was. Gelukkig niet en dat is het boek allesbehalve. Het is wel een beetje een ode aan introversie als karaktereigenschap. En dat mag best. Omdat we uit onszelf nou eenmaal niet zo snel op dat podium en in de spotlichten gaan staan. Opschrijven is dan een stuk makkelijker (zei de blogster).

Hoe herken je een introvert, vraag je je nu misschien af? Ze zijn meestal 1 meter 78 met blond warrig haar en groene ogen. En ze zijn vooral ook heel grappig... Niet in een hokje te stoppen natuurlijk, maar het is in ieder geval niet de vriendin die tijdens het carnaval als eerste de polonaise inzet. (Carnaval? Ik had toch afgezegd!) Misschien is het wel de vriendin die je net de hele avond hebt gesproken en die jou zo fijn doorvroeg naar je leven maar - bedenk je nu je op de terugweg bent - zelf eigenlijk niet zoveel heeft verteld. Misschien is het die schijnbaar saaie moeder op het schoolplein die zich een beetje afzijdig houdt, maar in haar hoofd een verhaal bij iedere vader en moeder heeft verzonnen. Je zou er eens naar kunnen vragen, maar als je haar daarna vraagt of ze een keertje koffie wil drinken, wees dan niet verbaasd als haar antwoord is: "Eeh, ik moet nog even kijken of ik kan".

Introvert zijn heeft - net als extravert zijn - mooie en lastige kanten. Ik wens mezelf soms een spontaan en makkelijk iemand ook zonder de 'randvoorwaarden' die nu zo van invloed kunnen zijn. Tegelijkertijd heb ik vaak goed gezelschap aan mezelf en ben daarin niet zo afhankelijk van anderen. Mijn behoefte aan diepgang levert vaak mooie gesprekken en ontmoetingen op. Ik houd van de wondere wereld die achter boeken schuilgaat en kan me daarin verliezen. En ik ben gezegend met een paar goede vrienden die inmiddels begrijpen hoe ik in elkaar steek (toch?).

Ouder en wijzer heb ik ze inmiddels ontdekt en omarmd: the perks of being a wallflower.