Straks.

De dagen zijn vol. Met werk. Met huis. Met gezin. Mijn hoofd is vol. Met plannen. Met gedachten. Maar zo vol als het is, zo half voelt het allemaal. Met halve gedachten bij mijn werk. Met halve aandacht bij de kinderen. Half bij lief. Halve zin. Halve avonden want te moe om ze vol te maken. Halve afspraken want in mijn volle hoofd is geen plek voor hele.

Half. En dat bevalt me niet. Maar ik weet ook even niet hoe anders. Minder werken? Anders de dagen invullen? Routine doorbreken? Meer bewegen?

Een winterslaap lijkt me de beste oplossing. Eigenlijk net als ieder jaar. Als de winter net te lang duurt en mijn verlangen naar het voorjaar haar ongeduld begint te verliezen. Bijslapen tot het halve vat weer vol is en mijn hoofd weer leeg. Onder een dik dekbed. De boel de boel of het nou gaat vriezen of dooien. Niet veel binnen handbereik behalve een boek. Eentje van de half gelezen stapel die pruilend mijn nachtkastje bezet. Wakker maken mag alleen voor kusjes en koffie met veel melk erin. Ernaast kruipen mag. Mits ik je lief vind en je niets van me vraagt. Kriebel gewoon maar af en toe over mijn rug. Dan val ik heerlijk in slaap en droom over straks als mijn halve zin weer heel is. Als de schaatsen zijn opgeborgen en er katjes aan onze Magnolia hangen.

Straks. Ik hoop snel.