Wereldreiziger op tangoschoenen

Er zijn nog zoveel wielen om uit te vinden. Ik lees de tekst en knik tegen het kaartje in het rek. Ik sta in mijn favoriete kaartenwinkeltje in de buurt waar ik vroeger woonde. Driehoog achter in de Willemsstraat. Als ik op mijn dakterras op mijn tenen ging staan, zag ik de Westertoren. Het winkeltje heeft inmiddels een andere eigenaar maar verder is er niets veranderd. Ontelbare kaartjes in ronddraaiende rekken. Klaar om gekocht en op de post te worden gedaan. Klaar om iemands hart een klein sprongetje te laten maken. Van geluk. Of misschien als boodschapper van iets dat je niet persoonlijk durft te zeggen.

Ik koop de kaart en reken af. Deze is voor iemand die me dierbaar is. En ook een beetje voor mezelf. Want de gedachte dat er nog zoveel wielen uit te vinden zijn, stemt me hoopvol. Ouder inmiddels dan het meisje dat op haar tenen de Westertoren begroette vanaf haar dakterras. De wereld aan mijn voeten heeft een vorm gekregen. Een man, kinderen, een huis en een tuin. Ik tel ze regelmatig. Waarschijnlijk meer achter de rug dan voor de boeg, maar zo voelt het niet. Als ik met mijn tenen wiebel zie ik nog steeds de contouren van een onontdekte wereld. En wielen om uit te vinden. Deze week nog. Gedoe op het werk, zorgen om de gezondheid van iemand die ik nog niet kan missen en balancerend tussen dromen en dagelijkse dingen. Is het leven maakbaar? Ik denk het niet. De kunst van het leven gaat niet over controle. Ik zie het meer als een Argentijnse Tango, niet altijd blij met degene die je ten dans vraagt, maar als je je ogen sluit en goed luistert naar de muziek gaan de passen soms vanzelf. Soms ook niet. Maar je mag opnieuw beginnen.

Ik heb te lang niet geschreven. Dromen bevolkten vooral mijn hoofd maar bereikten niet mijn tenen. Mijn boek verdween naar de achtergrond van heel veel anders. Tobbend over alles wat ik niet. Troostend dat het wel een beetje liever, voor mezelf. Juist voor jezelf. Ik vertelde het deze week nog aan twee bijzondere mensen die ook al zo streng wielen aan het uitvinden waren. De kunst van het leven. Kunst blijft het. Daar hoort verwondering maar ook bewondering bij.

Dus gewoon maar weer beginnen, bij deze. Zolang ik wielen probeer uit te vinden betekent het dat ik leef. Dansend, struikelend, hollend, buiten adem... hoopvol. Een wereldreiziger op tangoschoenen.

Gelukkig!