Het is denk ik toch het huishouden dat me harder doet zuchten. Niet zo voor gemaakt. Meer een opgeruimd karakter dan een opgeruimd huis. Ik ben toch altijd een beetje verontwaardigd als die wasmand weer vol zit. Het is het repetitieve karakter van al die klussen dat me dwars zit. Ik hou nu eenmaal van afvinken. En van afwisseling. En verrassingen. Behalve dan als de vaatwasser de etensrestjes in schaaltjes laat zitten na een intensieve vaat. Niet dat soort verrassingen. Zucht! En daar is 'ie dan. De hardop zucht. Of als ik de bedden opmaak en ik na twee keer draaien het hoeslaken nog verkeerd om het matras doe waardoor ik te lang heb aan de korte kant en te kort aan de lange kant. Of het wasgoed opruimen, inmiddels houd ik het ondergoed van de meiden niet meer uit elkaar en de sokken van de kleine man komen regelmatig in de sokkenla van de grote man en andersom. Zucht!
Als dan alle was is gewassen, gevouwen en opgeruimd, staat het aanrecht alweer vol. Geen beginnen aan en toch doe ik het elke keer weer. Zacht mopperend over de slakkensporen die de kinderen door het hele huis achterlaten. Donald Duckies, oplaadsnoertjes, de gitaar of tenminste de versterker, de iPad en kleine frutsels. Op de trap bouw ik spullentorentjes per kind, maar ze lopen er makkelijk tien keer langs zonder te verblikken of te verblozen. Dan volgt er een preek en verdwijnen de torentjes van de trap. Voor even. Want ook dit is repetitief. Zucht!
Maar ik mag niet mopperen, zeg ik vaak tegen niemand in het bijzonder. Want elke week komt N. en die poetst en die klopt ons hele huis schoon. Voor een dag zijn we stof- en zuchtvrij. Eén dag. Want een huishouden. Dat is verdomd terugkerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten