Levenslessen voor gratis

Pas volgde ik een workshop bij The School of Life, opgericht door filosoof Alain de Botton omdat we volgens hem veel leren op school, maar weinig over de levensvragen die hem 's nachts wakker houden. Wat is een goede vriend? Hoe voer je een echt gesprek? Hoe vind je een baan die bij je past?  Hoe vind je liefde? Antwoorden kunnen we vinden met behulp van bijna drieduizend jaar intellectuele ontwikkeling door filosofen, kunstenaars, schrijvers en wetenschappers. Kortom je staat er niet alleen voor en je bent zeker niet de enige die 's nachts weleens wakker ligt, dat gebeurt dus al minstens drieduizend jaar.

Kleine man heeft geen levenslessen op zijn rooster staan. Toch leert hij volop. In de praktijk. Deze week ondervond hij hoe ingewikkeld vriendschap kan zijn. Met dikke tranen kwam hij uit school omdat beste vriend T. alweer niet wilde afspreken. Vriendje O. wilde graag, maar dat wilde kleine man weer niet waardoor ook teleurstelling doorbrak op het gezicht van O. Er schoot me even geen wijsheid te binnen om het grote verdriet te verzachten. Kleine man snikte en mijmerde over groep drie toen het nog echt leuk was met T. Toen was er nog geen poezennest, de reden waarom T. graag thuis is en niet wil afspreken. Ik probeer hem uit te leggen dat vrienden niet altijd hetzelfde willen als jij. Dat dat soms jammer is. Maar dat het omgekeerd ook zo werkt. En dat je dan evengoed vrienden kunt zijn. Vrienden zijn nu eenmaal geen robots die je kunt programmeren op jouw wensen. Ik wist zeker dat geen filosoof dit ooit gezegd had, maar ik had dan ook geen levenslessen op school gevolgd. Kleine man keek me niet begrijpend aan en snikte nog wat harder.

Toen probeerde ik hem uit te leggen dat het ook goed is om je eigen plan te trekken en open te staan voor andere vriendjes (ik dacht aan het beteuterde gezicht van O.). Maar zijn eigen plan was nou juist spelen met T. en in groep drie... Terwijl ik bleef praten en troosten, haalde kleine man plotsklaps zijn neus op: "Zullen we er nu over ophouden mam, ik word alleen maar verdrietig van al dat gepraat". Tsja. Erover ophouden bleek het beste idee van de middag. Samen met limonade en zijn lievelings Donald Duck. Binnen vijf minuten was hij luidkeels aan het schateren.

Ik denk aan mijn workshop, waar me na een uur ook het gevoel bekroop dat iedereen eens even lekker zijn mond moest houden. Vooral de juf, die op alles zei, "dat is mooi" om vervolgens een betekenisloze stilte te laten vallen. Niet aardig, maar toch dacht ik het. Antwoorden kreeg ik ook al niet. In het winkeltje kon ik wel boekjes kopen en doosjes met wijze quotes. Ik vond ze duur maar wat voor prijskaartje hang je aan levensvragen? Aan de hoop op antwoorden valt natuurlijk te verdienen. En niks is voor gratis. Hoewel. Ik denk aan Socrates. En aan kleine man. En aan vriend F. die beweert dat alles vanzelf gaat.  Ik grinnik en voel mijn slechte humeur langzaam wegebben. All you need is love, herhaal ik mijn eigen mantra stilletjes in de drukke hipster-winkel waar ik niks koop. En sneeuwschuivers blijven we.

Ik loop naar de buiten waar de zon schijnt en haal diep adem. Dat had ik veel eerder moeten doen. En hoewel ik niet veel wijzer ben geworden, weet ik één ding. Antwoorden komen soms vanzelf en niet altijd op de plaatsen waar je ze zoekt. Fijn toch.

Lang leve Loesje, mijn favoriete filosofe.