Wekkers die om half zeven gaan. Ontbijtjes die moeten gesmeerd en kinderen die moeten aangespoord. Te zware schooltassen die moeten getemd onder snelbinders. Uitzwaaien en doe je voorzichtig. Dan slingeren naar school, aansluiten in de file om op tijd te kunnen vergaderen. Nog meer vergaderen en vliegen door de dag om alweer te moeten haasten voor huis. Daar wachten de allerliefsten maar ook huiswerk, hockey en gitaar. En wat eten we vandaag. Ik wil dat je op tijd in bed ligt. Nou, daarom. Voorlezen, nog een mop en een raadsel en een vraag van de dag. I love you mushroom tot aan de maan en weer terug en wat eten we morgen?
Het is een wondere wereld schreef ik ooit en dat is het. Een sneeuwbol, geschud in de ochtend die blijft dwarrelen tot in de avond. En hoewel ik de vlokken niet wil missen, raakt er wel eens wat ondergesneeuwd. Dat vakantiegevoel. Het goede voornemen om het zo lang mogelijk vast te houden. De plannetjes en de dromen.
Het - als ik wat minder moe en wat meer tijd- sluipt er alweer in. Zo snel al.
Ik bespreek het met vriend F. Tien jaar ouder, geen kinderen maar een drukke baan en bekend met de bol en de sneeuw. Op zijn werk wordt er weer eens gereorganiseerd. Hij kan zich er niet meer druk om maken. De wijsheid der jaren.
"Misschien wil ik wel heel wat anders", zegt hij.
Ik ben even stil omdat ik mezelf hoor praten en grinnik dan. Aan de andere kant ook gegrinnik. We praten nog even verder over alles wat kan en dat het vanzelf om uiteindelijk zoals vaker gerustgesteld op te hangen.
Sneeuwschuivers zijn we. Tussen het hollen door. Die blijven dromen van dromen die blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten