Drieduizend gedachten

De mens is complex. Of was jij daar al lang achter? Ik weet het ook, natuurlijk, stel je voor dat ik dat op mijn 47e nog moest ontdekken. Maar hoewel ik het weet, kan het me toch nog verbazen. Op een nou-ja-zeg! beetje verontwaardigde manier maar tegelijkertijd ook op een nou-ja-zeg! verwonder en bewonder manier. Gisteren op de fiets vertelde Lou (waarover later meer) me dat een mens per wakker uur wel drieduizend gedachten heeft. Drie-duizend! Holy Macaroni dacht ik op mijn fietsje, terwijl ik tegelijkertijd dacht (natuurlijk): dan heb ík er vast drieduizend en nog wat.

Dat denken doen we dus de hele tijd, als ware multitaskers tijdens het eten, een vergadering, het kussen, de boodschappen, het zwemmen, het autorijden, het ja-woord, het opruimen, het bevallen, noem maar op. Hoewel, misschien zijn er wel momenten dat je gedachten heel even stil zijn.

...

Nee, daar zijn het de types niet voor. In het beste geval zitten ze met jou in het moment en proberen ze daar hun gedachtes over te laten gaan en niet teveel uit de bocht te vliegen met hersenspinsels die je op dat moment helemaal niet wilt horen. Niet dat ze het kwaad bedoelen. Denken is gewoon wat ze het beste kunnen. Hardop in je hoofd en dus de hele dag door. Dus, wanneer je je schoenen aantrekt, bedenk je dat je nog regenlaarzen moet kopen voor je kind omdat hij op kamp gaat. Maar je moet ook nog naar de kapper. Hoe je haar zat vanmorgen kan echt niet. En kan een pony eigenlijk nog wel op je 47e? Kort en pittig, grinniken de types in je hoofd. Terwijl de volgende gedachte alweer is dat je benen nog nooit zo bruin zijn geweest. Is het een idee om ze in te smeren met dat spulletje dat je ooit kocht dat zulke bruine benen als je nu hebt, beloofde. De types lachen alweer, deze keer omdat ze beweren dat de wereldvrede bepaald niet bereikt wordt met bruine benen. Zucht!

Hardop in je hoofd en dus de hele dag door. Ze zijn met veel, de types. De verslaggever die achter zijn microfoon verslag doet van jouw dagelijks leven, de tienkoppige jury die er vervolgens van alles van vindt, de strever, de dromer, het type dat zich voor alles verontschuldigt waaronder de allerzwartste gedachten van het andere type, het vrolijke kind, de angsthaas, de avonturier, de introvert die door de extrovert wordt uitgedaagd en ga zo nog maar even door. Het is kortom een schoolplein in je hoofd. De rust zet pas in als ieder kind zijn tanden heeft gepoetst en met beerlief naar dromenland is vetrokken. Maar daar ben jij ook, dus daar gaat je winst. Bij het opstaan hangen ze alweer ondersteboven aan het klimrek en joelen dat jij de tikker bent.

Drieduizend gedachten per uur. Hardop in je hoofd en dus de hele dag door, als je wakker bent. En met een beetje pech lig je langer wakker vanwege al die gedachten. Zucht!

Wist je dat we tegenover die duizenden gedachtes slechts dertig emoties hebben. Dertig!