Een paar jaar later kocht ik ook haar tweede boek Less is Luxe. Licht en avontuurlijk leven. Net als haar eerste boek prachtig handgeschreven en geïllustreerd. Bam! Alweer een schot in de roos. Want wie wil dat nou niet, licht en avontuurlijk leven? Als we niet zo hard zouden werken, als we niet ons geld moesten verdienen, als we niet zo druk zouden zijn, als we niet... Maar ook met die dagelijkse beslommeringen kun je avontuurlijk en licht leven. Niet náast alles wat moet maar mét alles wat moet. Het gaat samen. Alleen al door anders te kijken. Bedenken of het gewone wel zo gewoon is. Dankbaar te zijn, eigenwijs en anders en met een kleine feestslinger op zak. Zo maakt Lou een feestje van boodschappen doen, de dagen van de week door ze magische namen te geven, een zwerf- en ontdekkingstocht te maken van haar dagelijkse wandeling met de hond en een guerrilla-artist te zijn door post-its met mooie zinnen op te plakken op onverwachte plekken. Zo makkelijk is het. Mijn hart maakt al een buiteling bij de ideeën alleen. Schreef ik vorige week nog dat niets mij gelukkiger maakt dan een handgeschreven brief. Daar hoef je niet eerst de lotto voor te winnen. Daar heb je alleen maar papier, pen, aandacht en liefde voor nodig en dan volgt de rest vanzelf.
Toen onze zomervakantie voorbij was en de kinderen weer naar school en lief weer naar zijn werk, leek mijn draad kwijt. Hoe ging dat ook alweer, het gewone leven? Hoe raakte ik wegwijs en welke weg was de juiste richting? Toen kwam Lou weer om de hoek kijken, die - ontdekte ik - ook de draad was kwijt geraakt in de wirwar van het leven en zichzelf een jaar had gegeven om weer te zijn wie ze werkelijk wilde zijn en het leven te leven dat ze werkelijk wilde leven. In aanstekelijk eerlijke, grappige, ontroerende, eigenzinnige en wijze podcasts deed ze hier verslag van. Hoewel haar jaar al bijna de magische ontknoping had bereikt, begon ik bij het begin van haar Joyride to Freedom die langzaam de mijne wordt.
Lang leve Lou! Ze werd mijn bondgenoot als ik kleine man op de fiets naar school had gebracht en weer naar huis reed, als ik de auto pakte voor een afspraak of als ik in huis aan het opruimen was. Ze leerde me over haar millimeter movement en the laws of attraction en mijn leven werd (alweer) lichter. Hoewel mijn wegwijzer nog steeds alle kanten op wijst, durf ik te vertrouwen op mijn eigen navigatiesysteem. Ingebouwd in mijn hart. Het pakt mijn hand en fluistert vertrouwen als ik verdwaal en laat me zien dat er altijd weer nieuwe en mooie paadjes zijn. Op onverwachte momenten met onverwachte maar meer dan welkome bondgenoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten