"Mijn konijn is dood." Een kleuter komt voor me staan.
"Goh", ik moet even omschakelen van mijn regelmodus naar mijn gesprekmodus.
"Was hij oud?"
"Nee", de kleuter glijdt vrolijk van links naar rechts.
"Hij was een jaar oud."
"Goh", peins ik.
"Wat is er gebeurd?" wil ik weten terwijl ik mijn ogen vragend mee beweeg van links naar rechts.
"Hij lag op zijn zij."
"Goh", vind ik. "Ben je verdrietig?"
De kleuter staat stil en kijkt me aan. Verbaasd alsof hij daar nog niet over heeft nagedacht en stuift weg. Naar huis. Misschien mag hij een nieuw konijn.
De naschoolse kinderen komen gezellig om me heen zitten. Een mand met 30 zakjes chips doet wonderen. "Het zijn er niet genoeg", aldus L. het kleine zusje van de beste vriend van kleine man. Een jongetje met het mooiste rode haar en een brilletje knikt. Hij kijkt me vorsend aan, want hoe heb ik het zo verkeerd in kunnen schatten. "Dan neem jij toch niet", stel ik voor aan L. Dat vindt ze grappig en stelt voor dat de jarige (die alweer twee maanden 9 is) niet neemt. Ik knik. Daar komt het feestvarken al aan. Op zijn nieuwe tweedehands Nike Air die zijn beste vriend voor hem heeft geregeld - na heel lang zoeken samen met zijn moeder - op marktplaats. Hij knapt bijna uit zijn gympen van trots en dat is maar goed ook want ze zijn nog een maatje te groot. Geeft niks. Met zulke vrienden mag je je trots voelen. Terwijl ik afspreek dat ik nog maar een grote zak uitdeel-chips ga kopen, knikt het jongetje met het mooiste rode haar en brilletje me bemoedigend toe. "We zijn wel met heel veel", roept hij me na. Ik knoop het in mijn oren.
De kleuter met het dode konijn zie ik niet meer. Ik denk aan het artikel dat ik vandaag las over small talk en hoe we het door onze afhankelijkheid van de mobiele telefoon steeds meer verleren. Jammer. Gelukkig is het enige wat we hoeven doen, minder op ons scherm kijken en leren van kleine kinderen. Zij zijn er meesters in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten