Dat

Dat het nu al langer duurt dan een zomervakantie. Dat kleine man weer naar school is maar dat het in niets lijkt op hoe het was. Dat de meiden nu al weten dat ze alleen nog voor toetsen hun school van binnen gaan zien dit jaar. En dat ze dat niet leuk vinden. Dat ze hun vriendinnen missen.

Dat mijn lieve nichtje haar moeder is verloren aan het virus. En dat haar verdriet tastbaar maakt waarom we nu zo leven. Dat cijfers pas betekenis krijgen door persoonlijke verhalen. Dat ik niet elke dag de cijfers wil weten. Dat al het andere nieuws zwijgt. En dat dat iets zegt maar ik niet goed weet wat. Dat we missen wat we als vanzelfsprekend zagen. En dat daar waarde in schuilt. In ruil. Als je verder wilt kijken. Voorbij het ongenoegen.

Dat de wereld op pauze staat. Dat we dromen over de tweede helft waarvan we de uitkomst niet weten. Dat de kat nog steeds languit in de zon ligt en dat er alweer kleine waterhoentjes zwemmen in de sloot. Dat er ontelbaar veel klaprozen in de berm groeien dit jaar. Dat de natuur onverstoorbaar is en ons niets lijkt na te dragen.

Dat we dat zien. En onthouden. Straks als het fluitsignaal weer klinkt. Dat het ook anders kan. En dat we daar nu het bewijs voor aan het verzamelen zijn.