Van een stoel in een bootje

Lief en ik zijn eigenlijk nog steeds bezig van twee huishoudens eentje te maken. Nadat zijn eettafel plaats had gemaakt voor de mijne  - en een nieuw en liefdevol onderkomen had gevonden bij mijn ouders - was het de beurt aan mijn eettafelstoelen. Gooi geen oude stoelen weg voordat je nieuwe hebt gekocht, bedacht ik. Dus zes nieuwe Eames hadden mijn oude al verbannen naar de tuinkamer. Daar stonden ze geduldig hun lot af te wachten. Marktplaats. Ik ben geen handelaar maar vind het maken van de advertentie erg leuk. Een wervende tekst met een persoonlijke noot (erg belangrijk) en natuurlijk de foto die de koopwaar goed tot haar recht laat komen (dus zonder wasmand of vuilniszak op de achtergrond).

Als er dan eenmaal reacties binnenkomen, splijt mijn persoonlijkheid in tweeën. De ene helft denkt: "Zucht, gedoe!" Nu volgt immers het afspreken, het bekijken en met een beetje pech het afdingen (had ik al gezegd dat ik geen handelaar ben). De andere helft is vooral heel nieuwsgierig naar de persoon achter het bod. Alsof het een nieuw baasje voor de kat betreft (die ik uiteraard NOOIT op marktplaats zou zetten). Mijn stoelen-advertentie stond al weken te verpieteren toen ik besloot de prijs omlaag te doen en er een dagtopper (lees: in ruil voor 1 euro 50 hebben ze dan 1 dag de voorpagina) van te maken. Toen werd er ineens meer geboden dan de vraagprijs en was ik druk aan het mailen met Wim en Annemieke. Wim was zakelijk en kon de stoelen meteen ophalen. Annemieke was iets langer van stof en legde uit dat ze oprecht geïnteresseerd was, maar toch echt eerst de stoelen wilde zien. Ook wilde ze weten of de hoezen van de stoel erg versleten waren. Vriend M. - praktisch als hij is - adviseerde (ongevraagd) Wim de stoelen zo snel mogelijk te laten ophalen. Maar ik was al in gesprek met Annemieke. Na wat over en weer mailen en sms'en, stond ze gisteren met haar vriend voor de deur. Natgeregend waren ze met de bus van de andere kant van de stad naar mijn kant van de stad gekomen. Vol enthousiasme bekeken ze de stoelen en noemden ze mooi. Mijn stoelen gaven inmiddels kopjes en mijn hart was gerust. Nog even zitten en samen zagen we al de lange gezellige etentjes aan tafel zonder een harde kont te krijgen. Verkocht!

Met allebei twee gestapelde stoelen in hun armen liepen ze weer mijn huis en mijn leven uit. De regen leek nog harder te vallen en later op de avond stuurde ik een sms om te vragen of ze goed waren thuisgekomen. Ik kreeg meteen antwoord: "Bedankt voor je berichtje! Wij zijn net thuis gekomen, heel erg bedankt voor de mooie stoelen die we gekregen hebben we zijn erg blij. Als jullie zin hebben en in de buurt zijn zijn jullie welkom om een keer mee te varen met ons bootje of koffie te drinken - jullie zijn van harte welkom groetjes Mowaffk en Annemieke."