Wereldproblematiek voor dummy's

Gek toch hoe dat werkt.  Op wereldschaal gebeuren er grote en ingrijpende zaken. Griekenland is failliet, Italië staat er al niet veel beter voor en daarmee hangt het lot van Europa aan een zijden draadje. Genoeg reden om een paar nachtjes van wakker te liggen. Toch doe ik het niet. Op microniveau (lees: mijn leven) merk ik het namelijk niet. Ik laad wekelijks mijn boodschappenwagen vol, vier uitbundig mijn veertigste verjaardag en krijg netjes elke maand mijn salaris gestort. Dat maakt de crisis abstract en bijna onwerkelijk.

Er is 'kleiner' nieuws dat me meer van mijn stuk brengt. Het babytje van vijf maanden oud dat in een zwembad ernstig gewond raakt en aan haar verwondingen overlijdt. Ik kan het niet opschrijven zonder pijn in mijn buik te voelen. Mauro die we uit Nederland willen verbannen. Het maakt me boos en schaamtevol. Een scala aan emoties die ontbreken als ik me probeer te verdiepen in de Europese crisis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er niet trots op. Ik probeer alleen te begrijpen hoe het kan. Het is vergelijkbaar met de immens grote milieuproblematiek. Te groot om te bevatten en daarom schuif ik het naar een hoekje in mijn hoofd? Zou dat ook precies de reden zijn waarom de wereld in zo grote nood verkeert. We schuiven onheil voor ons uit en hopen dat het vanzelf wel goed komt. We verschuilen ons achter het idee dat we als individu weinig kunnen doen en kijken afwachtend naar de ander.

Ik heb behoefte aan een 'wereldproblematiek voor dummy's'. Ik beloof deze braaf te lezen en hoop op een paar praktische tips waarmee ik mijn steentje kan bijdragen aan een betere wereld. Ik zal ze op mijn ijskast hangen en elke dag een beetje bewuster in het leven staan.