Heimwee?

De collega die ik vervang tijdens haar zwangerschapsverlof (zie ook mijn blog 'Hallo wereld') heeft afgelopen maandag een dochter gekregen. Ze heet Ceder en bij de mail die ze stuurde zat een foto. Ik zag  een stralende mama en een blakende (sommige woorden moeten terug in onze taal!) dochter. Het ontroerde me, net als de tekst in haar mail. En het deed me denken aan vorig jaar zomer, mijn dikke buik (en ook dikke enkels!) en aan hoe speciaal ik het vond. Na de eerste schrik (Ik? Mama?) vond ik het zo bijzonder. In het begin vooral het idee dat er een kindje in je buik groeit en later voelbaar en zichtbaar. De hele wereld lijkt meteen een beetje zachter als je met een dikke buik rondloopt.

Met Job uiteindelijk in mijn armen was ik - tot mijn eigen verbazing - een instant mama. Maar volgens mijn lief was dat proces negen maanden eerder al ingezet. Job was klein, heel klein. Zijn eerste rompertje maat 50 heb ik bewaard en ik kan er nog wel eens vol ongeloof naar kijken. Met zijn bedje naast het onze volgde ik elke zucht, ademhaling en beweging. Zijn gesmak aan mijn borst. Zijn zachte lala wanneer hij huilde. Zijn eerste keer in bad. Alles was nieuw, alles vond ik mooi. Mijn kleine man maakte van mij een volleerd boeddhist, volledig in het nu, genietend van elk moment. Bijna een halfjaar duurde mijn verlof.

Het lijkt alweer zolang geleden als ik mijn kleine man groter zie groeien. Maar nog steeds voel ik vlinders in mijn buik als ik na een dag werken naar de crèche rijd. Zijn 'mama' klinkt als muziek in mijn oren. Hij maakt me aan het lachen en kleine zorgen schuiven naar de achtergrond als hij zijn armen naar me uitstrekt. Maar wat gaat de tijd snel en wat is het soms moeilijk om in het nu te leven met werk, huishouden, afspraken en meer. En als ik hem dan een inmiddels te kleine pyjama aantrek, kan ik het bijna niet geloven. Mijn mannetje dat nog maar net ter wereld is gekomen alweer 15 maanden oud. Zijn wereld wordt steeds groter, zijn eerste stappen heeft hij al gezet en zo hoort het ook. Maar af en toe zou ik de tijd wel willen stopzetten. Stop! Gewoon heel even, om het vast te houden. Heel even. En dan weer door, naar nog meer stappen en meer te kleine pyjama's.