Sinds ik mama ben, heb ik een nieuw heimelijk genoegen: naar mijn kind kijken als hij slaapt. De kleine man ligt het liefst op zijn buik met zijn hoofd tegen het hoofdeinde van zijn bedje. Maar ik tref hem ook regelmatig met zijn billen omhoog of in een scherpe driehoek. Zijn haren in de war en dromend van weet niet wat. Hoe simpel kan groot geluk zijn.
Over de liefde en mijn liefsten. Over mijn hoofd en mijn hart. Over koffie en brieven. Over chasing dreams. Over gewone dingen die buitengewoon zijn. En over kindness, kussen en kniesoren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
De man met het zachtaardigste hart dat ik ken, ligt in het ziekenhuis. Vanwege dat hart. Zachtaardigheid blijkt geen garantie voor regelmat...
-
Het stekkertje ben ik al sinds september kwijt. Geen probleem, dacht ik, want ik heb nog wel een ander stekkertje. Tot ik laatst met dat ste...
-
Je hart volgen. Ik lees het. Ik hoor het. Soms zeg ik het. Hardop tegen iemand anders. Of zachtjes tegen mezelf. In het laatste geval eindi...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten