Het mysterie van...

Koffers inpakken. Ieder jaar stink ik er weer in. Ik neem teveel mee op vakantie. En ieder jaar neem ik me voor om dat het volgende jaar niet meer te doen. Tegen beter weten in natuurlijk. Want:
* Wie weet wat voor weer het gaat worden op de plaats van bestemming.
* Wel lekker als we niet hoeven te wassen
* Goh, dit is nou echt een vakantie-topje, jurk, rok... (naar keuze in te vullen)
* Er past nog iets in dat hoekje
* We gaan toch met de auto

Sinds ik (lief)moeder ben, pak ik ook nog eens voor vier in. Vorig jaar nog voor vijf, maar voor mijn lief doe ik het niet meer. Die draagt toch - als het even kan - alleen zijn zwembroek, één shirt en één broek. Alle zomerse overhemden en hippe broeken laat hij vastberaden in zijn koffer liggen. Dat is op zich niet erg (zie eerste alinea). Maar hij heeft me vorige zomer te vaak ermee gepest. Een gevalletje eigen schuld dus.

De koffer van de meiden is al ingepakt. Voor de kleinste veel jurkjes want die draagt ze zo graag. Voor de oudste ook van alles, hoewel die precies haar vader is en ik eigenlijk alleen haar Animal-shirt hoef in te pakken en de meest versleten korte broek. Had ik al gezegd tegen beter weten in? Mijn kleine man is niet zo moeilijk, hoewel ik ook ineens weer kansen ruik voor zijn chique bruiloftsoverhemd en giletje. Ik zie hem al lopen op dat Franse plein, de mooiste bijna tweejarige van allemaal. En daar zit hem het mysterie van het koffers inpakken in. Mijn verbeelding. In gedachten past bij elk kledingstuk een vakantiemoment (dus niet andersom). In mijn zwarte jurk met rode klaprozen drink ik rosé met mijn  lief onder de appelboom. Op die gele hakken, dans ik tot in de kleine uurtjes op het dorpsfeest. In het ene badpak trek ik elke ochtend een paar baantjes (uhu) en de bikini is meer voor in de luxe ligstoel. Zucht. Volgend jaar voor straf met het hele gezin op backpack-vakantie of kamperen op de fiets. Brrrrr.

Zet jij ze in de auto schat?