Adopteren

Ik wil adopteren. Geen pup. Nee, ook geen kindje. Ik wil iemand van 24kitchen adopteren. Jamie, Rudolph, Roberta, het maakt me niet uit. Nouja, mijn voorkeur gaat uit naar Giovanni, want dan valt er behalve lekker eten ook nog wat te lachen. Vandaag is mijn kleine man ziek, dus hangen we een beetje bank. Zijn favoriete positie: 'plap' in zijn hand, 'peenie' in zijn mond en schuin tegen me aan geleund. Tijd voor tee! (lees TV) En ik vind niets zo leuk als 24kitchen: een kok, een keuken en lekker eten. Gelukkig vind Job dat ook. En hij leert in een razend tempo woordjes als: lekker, puree, gehaktbal en peterselie. In het afgelopen uur hebben we de lekkerste dingen voorbij zien komen. Ook nog gezond en makkelijk te maken. Zo lijkt het dan als Rudolph of Roberta het doen, vooral het snijden. Geen traan bij een ui, geen drempel bij een bakje champignons. Hak, hak, hak, chop chop, chop. Binnen maximaal een halfuur hebben ze een mooi opgemaakt bord dat dwars door het TV-scherm heen naar me lonkt. Ik kan het bijna ruiken.

Heerlijke TV dus. Het grote nadeel is wanneer je het kijkt vlak voor het avondeten. Van bourgondische wolken beland je binnen enkele seconden in de harde werkelijkheid van eigen keuken. Allereerst moet je zelf aan de slag Dat is nog niet zo erg, je bent namelijk net geïnspireerd en overtuigd hoe makkelijk koken eigenlijk is. Maar bij het boodschappen doen had je geen rekening gehouden met Jamie. Wel met Job. En de kleine man is een lastige eter. Een paar dingen vindt hij wel heel lekker en dat is onder andere capucijners met spek en appelmoes. In vijf minuten klaar dus. Makkelijk maar vreselijk saai na al het kookgenot op de buis. En daarom wil ik adopteren. En iedere avond aanschuiven terwijl ik eerst vanaf de bank (met een wijntje) geniet van mijn geadopteerde kok. Zeker weten dat mijn kleine man ook beter gaat eten.

Ik denk vast dat hij (Giovanni) gelukkig bij ons wordt.