40 + 1 = 30

Nog één nachtje slapen en dan ben ik 41. 41! Ik weet het, alles is relatief in het leven, maar 41! Als ik het vertel of opschrijf, denk ik steeds dat we het over iemand anders hebben. En dat is gek. Of niet? Van de week vroeg ik het hier en daar en wat blijkt. In gedachten blijven we steken bij een leeftijd  die ons onbewust bevalt. Onbewust want het is niet zo dat je op een verjaardag besluit, als je de kaarsjes uitblaast: "Zo, hierna stop ik met tellen". Eigenlijk valt het je pas op als je dus - zoals ik - denkt wanneer je verjaardag nadert: 41!? Dan ben je dus voorbij de leeftijd in je hoofd en hart. Niet omdat je niet ouder wilt worden. Graag! Zou het zijn dat je op een bepaalde leeftijd voor zeg 98% bent geworden wie je bent. En daarmee bedoel ik niet dat er daarom nooit meer iets gaat veranderen in je leven. Maar een jaar meer wil niet zeggen dat jij daarmee verandert. Natuurlijk fysiek, maar geestelijk? En dat is, denk ik, het verraderlijke van ouder worden. Terwijl je in de spiegel je gezicht en lichaam ziet veranderen, blijf je in je hoofd jong. In mijn geval denk ik rond de 30. En dat hoor ik van meer mensen om me heen. Ook als ze ouder zijn. Ik weet zeker dat mijn lieve oma, die heeeeeel oud is geworden, in haar hoofd 30 was of misschien zelfs nog wel jonger. Ze had altijd iets meisjesachtigs over zich. En ik zie het ook in de ogen van mijn ouders.

Als ik morgen 41 kaarsjes uitblaas, vier ik het alsof ik 30 ben. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Ik drink een glas wijn teveel en droom de  wereld aan mijn voeten. Ik kijk vol trots naar mijn patchwork gezin en ben blij het glas te heffen met de mensen die me meer dan lief zijn. Dan stap ik op de fiets het IJ over en ga tegenover mijn lief in ons lievelings eetcafé zitten, knieën tegen elkaar. Op de terugweg doe ik een verjaardagswens met mijn ogen dicht.

41 jaar, het komt wel goed. 

De vaas viert alvast feest.