De middelste is aan het schilderen. Normaal kan ze hier helemaal in opgaan. Maar vandaag gaan verfdoppen niet open, lijken sommige kleuren wel "stront!" en vraagt ze of deze verf makkelijk van onze witte stoelen gehaald kan worden... Ik sta op. Gelukkig wel. Ik zet thee en probeer het gewoon opnieuw. De radio is inmiddels uit, want achtergrondgeluid genoeg. Mijn billen raken de bank nog niet aan of ik hoor een onmiskenbaar geluid van boven. "Hij is wakker!", gillen zijn zussen enthousiast. "Nu zeker", mompel ik terwijl ik op de klok zie dat hij niet langer dan een halfuur heeft geslapen.
Eenmaal beneden moeten er boterhammen gesmeerd en drinken ingeschonken. En wat blijkt? Eten en praten kan prima tegelijkertijd. "Maaaamaaaaa, maaaaaamaaaaa, maaaaamaaaaaa". Eten en heel hard praten ook. Terwijl manlief stoïcijns soep aan het maken is voor vanavond, onderdruk ik een wanhopig "aaaaaaaaaaaaah". Daar zit ik dan met mijn goede voornemens over aandacht enzo. Maar NU even NIET! Ik ben ook maar een mens die lekker rustig de krant wil lezen.
Ik moet denken aan Umbrië waar ik ooit met vriend B. was. In Assisië bezochten we een prachtige kerk, twee verdiepingen. Tussen alle toeristen liep een trotse Italiaanse man op leeftijd met een microfoon in zijn hand waarin hij om de vijf minuten blérde: Silencio, por favor! De eerste keer sprong ik van schrik een stukje de lucht in (kerken maken me altijd een beetje zenuwachtig) en na de tweede en derde en vierde keer, keken B. en ik elkaar aan. Ik weet niet meer wie er begon, maar algauw konden we niet meer ophouden met lachen. Bij elke 'silencio' stroomden de tranen over onze wangen. En omdat het ons niet lukte geen geluid te maken, stonden we algauw buiten. Zou je hem in kunnen huren? Voor al uw rustige zondagen. Dan mag hij wel zijn microfoon in Umbrië laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten