Avondbraken

Over precies een week mogen we allemaal onze goede voornemens aan de wilgen hangen en er een dag lang over somberen en griepen: Blue Monday. Wat zegt dat over ons? Dat we drie weken na aanvang van het nieuwe jaar al het bijltje erbij neer willen gooien. Je kunt ook denken: ik heb nog ruim elf maanden om die bucketlist af te strepen. Zo is een van mijn goede voornemers minder vroeg te gaan slapen. Ik kan enorm jaloers zijn op mensen die pas om een uur of 12 of zelfs half 1 naar bed gaan. Die hebben nog eens wat aan hun avond. Ik vind het stiekem zelfs een beetje stoer. 

Manlief is een nachtbraker. Een beetje tegen wil en dank maar toch. Vorig jaar gaf hij zijn jawoord aan deze slaapkop. Dat moet dan wel echte liefde zijn. Want om 10 uur - als hij net over zijn vermoeidheid van de dag heen begint te komen - begin ik te gapen. Verlangend kijk ik langs hem heen naar de trap naar boven. "Ga je mee?" probeer ik. "Nemen we de krant mee, doen we de tv aan of kletsen we gezellig nog wat (gesprekken in bed zijn de leukste!)" Soms kan ik hem overhalen (had ik al gezegd dat het echte liefde was?), maar als ik het dan verloren heb van mijn kussen, sluipt hij weer naar beneden voor de rest van de avond. Hij moppert er nooit over. Maar ik vind het zo saai. Ik wil ook nacht- nouja tenminste avondbraken. Voortaan niet vroeger dan 11 uur naar bed, was dus mijn goede voornemen. 

De eerste week van 2013 was makkelijk. Iedereen nog vakantie en dus geen hol en vliegwerk of wekkers (nouja een klein wekkertje dan, maar zelfs de kleine man sliep af en toe uit). Dit ga ik volhouden, dacht ik vol goede moed bij de start van de tweede-weer-aan-het-werk-week. Maar manlief moest op dag één al het stoffer en blik gebruiken om me het bed in te vegen. Stipt om 11 uur, dat wel. De afgelopen week sloop het eerste smokkelen er in. Om 10 uur naar boven onder het mom van "lekker lezen" en dan verontwaardigd snuiven bij het welterusten van manlief. Op de bank tv-kijken in een wel heel comfortabele houding. De wijzers van de klok naar 11 uur kijken... Zucht! Het Blue Monday gevoel bekroop mij al op zondagavond. Van slaapkop werd ik een sukkelende namaak avondbraker. Wat is erger? 

Deze vraag heb ik nog maar niet aan manlief gesteld. Ik heb namelijk nog ruim elf maanden te gaan. Vanavond pak ik het alvast goed aan. Straks in de ijskou naar de stad, eten met vriendin W. En omdat we elkaar te lang niet hebben gesproken, lig ik vast niet voor 11 uur in bed. Dan kruip ik met mijn ijsklompen tegen mijn liefje aan en fluister verontwaardigd in zijn oor: "lig je nu al te slapen?" 

Ik ben bang dat ik het slaapkoppen-gen heb doorgegeven...