Wensballonnen

We hadden ze nog over van oudejaarsavond. Vier wensballonnen. Ze gingen die avond niet de lucht in omdat het regende. En regen gaat niet goed samen met wensen (denk maar aan al die keren dat je de zon wenste tijdens een stortbui). Maar gisteravond was het droog en als afsluiting van het verjaardagsfeestje van A. en E. gingen we de tuin in met vier wensballonnen. De kleine man keek met oma voor het keukenraam. Ik wenste voor hem. De vierde was voor J., het neefje van A. en E. "Weten jullie al wat jullie willen wensen?" vroeg ik aan de drie blonde koppies. De kleinste, krullenbol E. werd er zenuwachtig van. "Nog niet, oh nog niet!" Oudste A. knikte geheimzinnig van ja. En filosoof in de dop J. verklaarde met een serieus gezicht dat zijn wens voor iedereen was. Even vond ik het jammer dat wensen onuitgesproken moeten blijven om uit te komen. Dat vertel ik ze immers elk jaar bij het uitblazen van de verjaardagskaarsjes. "Zeg je wensen straks maar hardop in je hoofd als jouw wensballon naar de sterren vliegt." "Of fluister ze in mijn oor", probeerde vriendin T. en mama van J. Maar daar trapten ze niet in. Aandachtig keken ze alledrie toen de eerste wensballon vlam vatte en steeds hoger de lucht in dwarrelde. "Recht naar de sterren." En zo leek het. Vier ballonnen die het hogerop zochten. De tuin met vier kinderen achter zich latend. Vier kleine stipjes met grote wensen. Ik wens dat al hun wensen uitkomen.