Ik ben gek op lekker eten. Vandaag nog had ik manlief en kinderen meegesleept naar de
Neighbour Foodmarket in de Westergasfabriek. Relaxte sfeer, fijne muziek en nog fijner eten. Ethiopische stoof, Vietnamese handrolls, een meterslang gebraden varken (dat waarschijnlijk met liefde is doodgeknuffeld voor het aan het spit belandde), pindasoep, verse ravioli... ik kwam zintuigen tekort. Middelste en oudste smulden van sushi teryaki, manlief kauwde kritisch op een vegetarische wrap en jongste haalde slechts zijn neus op bij al het lekkers en vroeg om een appelsap. En ik?
Terwijl ik langs de kraampjes liep, droomde ik mezelf als foodie. Zo eentje die haar hand er niet voor omdraait en altijd iets lekkers op tafel zet. Natuurlijk ook nog eens gezond en puur en ambachtelijk. Zo eentje die door familie en vrienden op handen wordt gedragen.
Een keukengodin. Die ogenschijnlijk nonchalant ingrediënten in de pan flikkert maar precies weet wat ze doet, terwijl ze tussendoor een slok van haar wijntje neemt. En dat daarna met een jaloersmakende foto op haar nonchalante foodie-blog plaatst. Alsof het niets is.
De werkelijkheid is anders.
Heel eerlijk? Ik heb er niet zoveel aanleg voor. Voor lekker koken. Oneerlijk, als je bedenkt hoeveel ik van lekker eten houd, kookboeken en foodblogs. Ik kook best oké en de kinderen willen geen andere dan mijn zelfgemaakte pesto. Maar ik denk dat ik bij vier lekkere gerechten blijf steken. En probeer ik iets nieuws, dan is het nonchalant in de pan flikkeren bij mij meestal één vinger op het kookboek om maar geen stap over te slaan. En dan nog slaag ik erin te veel of te weinig te koken, een ingrediënt te vergeten of gewoon een zo-zo-gerecht op tafel te zetten.
Vanavond. Op het menu stonden vegetarische burgers, gevonden op de fijne blog
uitpaulineskeuken.nl. Ik hakte en sneed, kneedde de burgers en maakte de broodjes net zo fotogeniek als op de blog. De gesmolten kaas glom ons tegemoet. Maar na de eerste enthousiaste hap, moesten we het allemaal bekennen.
Zo-zo. De kinderen en ik kregen eigenlijk vooral heel veel trek in een echte hamburger. En manlief, al jaren vegetariër, verontschuldigde zich door te zeggen dat hij falafel ook al nooit lekker had gevonden. Na deze kleffe hap, werden mijn tosti's met kaas met gejuich ontvangen. Dat dan weer wel. Maar een culinair hoogstandje kun je dat toch niet noemen. Hetzelfde verging het mijn gezonde bananenbrood (alleen lekker met dik boter en suiker erop), indiase curry (te pittig of niet pittig genoeg), aziatische soep (best lekker hoor, gewoon, volgens oudste) en zelfgemaakte sushi (ach). Allemaal zo-zo. Had ik al gezegd dat het niet eerlijk is? Manlief daarentegen kan enorm goed koken. Maar het interesseert hem niet echt (hoe cynisch!). Maar na de hamburgers van vandaag beseffen we allebei dat het ook anders kan. Dus ik blijf me verdiepen in kookboeken, foodblogs en alles wat biologisch, ambachtelijk, eerlijk en puur is. En hij flikkert het vervolgens nonchalant in de pan. Met behulp van oudste, die het talent van haar vader heeft.
En ik.
Ik word een eaty. Want niemand kan zo genieten van lekker eten als ik. Ik mmmm en ik aaaa en ik draag elke goede kok op handen. En misschien begin ik wel een blog. Eentje met een live webcam, want in Zuid-Korea schijn je enorm veel geld te verdienen door voor de camera met smaak te eten.
Meok-Bang: eten voor de webcam
