Eerlijk?

En dan vind je jezelf op een drukke zaterdagmiddag in de Kalverstraat in Amsterdam. Manlief en oudste kijken wanhopig, middelste en jongste in de keetstand en jij denkt het klusje even snel te kunnen klaren: "Alleen maar wat shirtjes, korte broeken en bikini's voor de vakantie. Daarna gaan we lekker wat drinken op een terras..." En terwijl we de H&M binnenlopen, zijn we bij het derde kledingrek kleine man al kwijt. "Als jij zoekt, blokkeer ik de uitgang", bedenkt manlief. Makkelijker gezegd dan gedaan en terwijl de paniek begint toe te slaan, neem ik na 10 minuten zijn plekje bij de uitgang in en hap naar adem. Wat als... Gelukkig vist grote man kleine man onder een kledingrek vandaan en probeert uit te leggen dat verstoppertje spelen in een drukke winkel echt niet mag. Niet!

We zetten door en de meiden vertrekken met kleding made in Bangladesh richting de pashokjes. Terwijl ik voor de klapdeurtjes wacht, dwalen mijn gedachten af naar eerlijke kleding en de oproep deze week van minster Ploumen aan kledingmerken om bij te dragen aan het compensatiefonds voor de slachtoffers van Rana Plaza (dat een jaar later nog niet eens voor de helft is gevuld!).

Perfecte timing om de wereld te willen verbeteren, maar het zit me niet lekker.  Ik besef me hoe weinig ik ervan weet. Bij welke winkels kan ik zonder bezwaar naar binnen stappen? Geen idee wat juiste keuzes zijn. Ja, naar huis en ontdekken dat er in de kast nog genoeg hangt. Maar daar durf ik op dat moment niet mee aan te komen nu ik het hele gezin heb gemobiliseerd. Bovendien heeft middelste de smaak te pakken en verzorgt een kleine modeshow in het drukke gangpad van de H&M. Wat is ze lief! Kleren kopen is ook een feestje. Toch voelt het deze zaterdag niet zo.

De rest van de middag loopt zoals verwacht. We vinden niet wat we eigenlijk zochten. En ik vraag me hardop af hoeveel moeite we daar nog voor willen doen. Terwijl mijn lief zijn neutrale blik opzet, zeggen de blikken van de kinderen voldoende. Ze juichen als ik voorstel naar huis te gaan. Weg uit de drukte, langs de Amsterdamse grachten die me voor deze ene keer niet vrolijk maken.

's Avonds zoek ik op internet naar meer informatie over eerlijke kleding. De stand van zaken maakt me verdrietig. Het is bar en boos gesteld met de arbeidsomstandigheden in landen waar onze kleding wordt gemaakt. En er is eigenlijk geen bekend merk te noemen waar je zeker weten eerlijke kleding koopt. Er zijn winkels en merken die kleine stappen zetten. Maar meer winkels (groot en klein) en merken (duur en goedkoop) doen nog helemaal niets. Ik verbaas me over Benetton die met haar bewuste campagnes goede sier maakt, maar in alle talen zwijgt als ze vragen krijgen over de eerlijkheid van hun kleding. Ik neem me voor nooit meer kleding te kopen bij WE en ben met terugwerkende kracht blij dat ik nooit geld heb gehad voor de dure (en zo blijkt stijlloze) merken als Gucci, Vuitton en Tod's.

Ik ontdek de site schonekleren.nl en geef me op voor hun nieuwsbrief. Ook download ik de app Talking Dress. Het is een begin van iets waarvan ik eigenlijk niet weet hoe ik hiermee om moet gaan. Dacht ik dat eerlijke voeding lastig was. Blijkt eerlijke kleding nog lastiger te zijn.

Check hier je merk als je nieuwsgierig bent...