Zo ben ik nou eenmaal... (Ssssttt)

Hardop durf ik het uiteraard niet te zeggen. Dat ik zo nu eenmaal ben. Dat getuigt immers van halsstarrigheid, dwarsigheid en zeer weinig flexibiliteit. Het impliceert indirect dat je niet van plan bent te veranderen. En dat wil natuurlijk niemand horen. Zeker niet in een tijd waarin alles maakbaar is. Jijzelf incluis. Dus steekje los aan je karakter? Rafelrand of vervelend deukje? Werk eraan! Poets het weg of doe in ieder geval je best. Maar we weten toch allemaal dat een rafelrandje bijna niet te maken is. Voor je het weet schiet er wel weer een draadje los, waardoor het rafelrandje opnieuw zichtbaar wordt.

Is het zo ook niet met karaktereigenschappen. Die minder mooie dan. Zoals eeuwig twijfelen (hypothetically speaking), goed zijn in theorie minder goed in praktijk (hypothetically speaking), zeggen wat je denkt zonder eerst na te denken of tot tien te tellen (hypotheticaly speaking)... Keer op keer neem je jezelf voor dat je het deze keer echt anders gaat doen. Je gaat je leven (lees karakter) verbeteren. Soms lukt het, maar veel vaker kijk je voor je het weet alweer tegen een los draadje aan. En deze keer ziet het draadje er nog rafeliger uit dan de vorige keer. Misschien zijn dat momenten waarop je heel zachtjes - en zeker niet stellig -  tegen jezelf mag zeggen: 'Geeft niks, zo ben ik nou eenmaal'. Niemand hoeft het te horen, alleen jijzelf. 

Je moet natuurlijk niet overdrijven...