Lopen tot de zon komt

Het begon in Toomler, de stand-up comedyclub onder het Hilton hotel waar ik werkte in de giftshop. Op zondag mooie-liedjes-avond hoorde ik ze voor het eerst spelen. Meegenomen door vriend M. die ze kende van het poolen. Paul achter de piano, Thomas met gitaar en grappen. Weinig publiek maar heel veel mooie liedjes. Ze wandelden mijn leven in om nooit meer weg te gaan.
Hun liedjes grijs gedraaid. Eindeloze zomers in het Vondelpark.

En vandaag stonden ze daar voor het laatst. Om afscheid te nemen. De laatste keer was 5 jaar geleden en achteraf was dat precies één jaar voordat onze zoon geboren zou worden. Languit in het gras met vrienden, wijn en veel te veel mensen. Net als vandaag. Maar vriendin S. en ik waren voorbereid en hadden ruim op tijd een strategische plek vlakbij het podium gezocht. Mijn lieve ouders stonden nog dichterbij zag ik vanuit mijn ooghoek.

Terwijl Thomas en Paul de bomen deden ruisen en de zon lieten doorbreken, voelde ik me oud en jong tegelijk. Elk liedje een goede vriend. Elk liedje een herinnering. Paul achter de piano, Thomas met gitaar en grappen. Bij 'Herman' bel ik vriendin W.  die er helaas (voor het eerst) niet bij kan zijn. Bij Ren Lenny Ren, denk ik aan mijn allerliefste lief. En bij Lopen tot de zon komt, weet ik zeker dat Paul deze speciaal voor mij speelt. Nog een laatste keer dan.

Afscheid van Acda en de Munnik, maar de liedjes blijven.