Rijkdom

1. Drie kinderen om voor te zorgen en van te houden
2. Brieven van mijn moeder
3. Wonen in een land waar je niet alleen mag denken wat je wilt, maar het ook mag zeggen
4. Een handvol echte vriendinnen
5. Boeken!
6. Een fijn huis waar je veilig bent voor herfstige buien
7. Een open mind (en mensen om je heen met één)
8. Werk dat je met plezier doet
9. Een ware liefde die wederzijds is
10. De mogelijkheid om te reizen

Ik tel ze, mijn zegeningen. Zachtjes, voorzichtig en uiteraard in willekeurige volgorde. 

(bron: Elizabeth Price)

Consumopperen

Manlief moppert. Aanleiding was een bezoek aan de Bijenkorf dat hij - overigens geheel vrijwillig - ondernam. In zijn up. Zijn sokken en onderbroeken waren namelijk op. "Na 5 minuten had ik het alweer helemaal gehad", valt hij met de deur in huis. "Al die spullen. Al dat consumeren!" Ik lach, met mijn hoofd in de kast. Die ben ik namelijk al de hele dag aan het opruimen. Het resultaat? Een vuilniszak om weg te gooien, een tas voor de textielbak en een stapel voor de IJ-hallen. Het plan is om daar met vriendin A. te gaan staan. "Voel je niet schuldig", zeg ik. "Die paar onderbroeken en sokken van jou compenseren we ruimschoots met deze stapel die weer ons huis uitgaat." "Dat is precies mijn punt", moppert manlief nog even verder. Ik bekijk de stapel. Een kinderwagen, een lamp die bij onze laatste meubelschuif is gesneuveld, een poppenwagen waar middelste nu echt te oud voor is en een houten kapstokje. Van alles hebben we veel plezier gehad en ik hoop dat ze straks weer iemand anders blij gaan maken.

Ik moet aan mijn schoonmoeder denken, die ooit een lamp op straat zette voor het grof vuil, maar deze 's avonds weer binnen haalde omdat het zo koud was buiten en de lamp er zo zielig bij stond. Ik kan me er helaas iets bij voorstellen. Hoewel ik vind dat mijn lief een punt heeft, kan ik ook wel heel blij worden van spullen en er gesteld op zijn. Tegelijkertijd kan ik me wild ergeren aan bijvoorbeeld de overvolle la in onze badkamer. Waarschijnlijk gebruik ik 10% van de spullen die daar staan. Wegdoen dus? Collega J. vertelde dat ze zich had voorgenomen 30 dagen lang elke dag 10 dingen uit haar huis weg te doen. "10 dingen?", reageerde ik geschokt. "Dan houd je toch niks over?" "Het gekke is dus dat dat niet zo is". aldus J. "en dat je het niet eens mist".

10 dingen per dag wegdoen... mmmm... ik houd het voorlopig even bij mijn stapel voor de IJ-hallen. En manlief is ondertussen wel heel blij met de nieuwe sokken en onderbroeken. En dan mag het, wat mij betreft. Consuminderen ook natuurlijk. Maar niet kopen en achteraf klagen. Ofwel Consumopperen is verboden.

Tijger (Dag 22)

Laatst vond ik een oude foto uit 1994 waar ik als 23-jarige opgetuigd voor de kerstboom sta te poseren. Zwart (lycra) jurkje, heel veel gouden kettingen en... een tijgerbontje in mijn haar én om beide polsen. Ik weet het nog goed, die drie matchten met iedere outfit. Vond ik dan. Tijgerprintjes, ze vormen een rode draad in alle kleding die ik ooit heb gedragen als volwassene.

Ik kan de jaren '80 de schuld geven (meteen ook de reden dat mijn haar nooit rustig is gaan liggen) of Amsterdam Noord waar ik ben opgegroeid. Wat de reden ook is, ik ben er nooit overheen gegroeid. In mijn kledingkast hangt altijd wel iets met tijger.

Vandaag kwam mijn doldwaze bestelling binnen met vooral kleding voor de kinderen. Er zat één jurkje voor mij tussen. Je raadt het al... Je kunt het meisje wel uit Amsterdam Noord halen (voor een jaartje of 10 ongeveer), maar Amsterdam Noord niet uit het meisje.

Best stijlvol toch. Bij de Bijenkorf, in de aanbieding en nog niet uitverkocht ;-)

Er zijn ergere dingen, maar toch... (Dag 21)

• Je doldwaze doos van de Bijenkorf die bij een (onbekende) buurvrouw twee huizen verderop zichtbaar in de gang ligt, maar waar al twee dagen niet wordt open gedaan
• Je twee keer in één week verbranden aan het ovenrek
• De verjaardag van je schoonvader vergeten
• Het goedmaken door met je schoonmoeder tijdens het prijzencircus voor haar het juiste dekbed proberen te vinden
• Minstens 50 keer op één zaterdag moeten beloven aan kleine man dat je naar de kermis gaat
• Op de kermis zijn terwijl het met bakken uit de lucht komt
• Een huilende vierjarige in het lunapark op de kermis gerust stellen terwijl je zelf door een draaiende ton probeert te komen
• Ontdekken dat je eigenlijk maar met één bil in de mini botsautootjes past en er net een muntje voor drie rondjes in hebt gestopt
• Willen schuilen voor de regen op de kermis en ontdekken dat de enige droge plek onder het afdak van de suikerspinkraam is
• Je 30-dagen blogvoornemen niet meer kunnen volmaken omdat je op dag 19 en dag 20 op de bank in slaap bent gevallen
• Twee weken strijkwas op een zaterdagavond
• Beseffen dat er ergere dingen zijn, maar toch...

Het leven door een rode bril (Dag 18)

Sinds een paar jaar draag ik een bril. Daarvoor droeg ik lenzen maar van de ene op de andere dag ging dat niet meer. En na een strenge toespraak van de opticien deed ik dat ook maar niet meer. Gelukkig vond ik een best mooie, maar het bleef wel een bril. De hele dag een ding op je neus, met glazen die beslaan, waar druppels op blijven plakken en die al vet worden van een onschuldige knipoog. Kortom bril en ik hebben al jaren al een haat-liefde-verhouding.

Liefde omdat ie nu eenmaal onmisbaar is in mijn leven. Het rijdt een stuk makkelijker, ik herken mensen en bekijk het leven tot in detail. Maar de haat is er ook. Zo droeg ik voor mijn bril altijd grote oorbellen, gouden of zilveren ringen. Met een bril gaat dat niet samen. Teveel! En als ik me heb opgetut voor een avondje weg, is mijn bril zelden de kers op de taart. Manlief zegt me niet anders meer te kennen. Maar dat schaar ik niet onder zijn liefste complimenten. Ik vind mezelf gewoon leuker zonder bril. Minder streng. Bovendien is het leven een stuk leuker zonder vetvlekken voor je ogen.

Laseren dus? Wat zou het fijn zijn om altijd goed te kunnen zien. Bij het opstaan, op vakantie aan zee, bij alles! Ik twijfel er al een tijd over. Manlief heeft het gedaan. Een week nagedacht en toen gewoon gedaan. Hij is er nog steeds heel blij mee. Maar ik vind het doodeng. Ik durf niet eens het voorlichtingsfilmpje te bekijken en toen manlief een dag met lapjes voor zijn ogen op de bank lag, stond ik al te wiebelen op mijn benen. Laseren of een bril.

Ik ga er maar weer eens een nachtje over slapen.

Vergeet je niet te leven (Dag 17)

Vandaag vierden we een klein feestje op het werk. Omdat we zo hard hadden gewerkt. Reuze trots waren op het resultaat (www.vtwonen.nl). En even wilden vergeten dat we evengoed nog zoveel werk moesten verzetten. Lunch dus buiten de deur. En gelukkig hebben we op loopafstand een heel leuk restaurant waar we bijkwamen met verse sapjes, heerlijke broodjes en witte wijn.

Terwijl we van de hak op de tak sprongen (het voordeel van lunchen met wijn tot de mogelijkheid van siëstas op kantoor) tikte ladyboss M. op haar glas voor wat wijze woorden. Over ons harde werken. En over dat reuze trots. En over de bergen die nog op ons lagen te wachten. Maar dat het uiteindelijk wel werk is. Het leven weer even in perspectief. En om dat niet te vergeten kregen we een kado dat me enorm raakte (was het de witte wijn of tijd voor weer wat balans in mijn leven?).

Het kado? Een witte beker met een prachtig Plintrijm: 

vergeet je niet te leven

dacht ik laatst

de tijd hield stil

een adempauze even

Vanavond op de bank kroop ik extra dicht tegen manlief aan. Hij zag er moe uit. Met een onderzoekende blik keek hij me aan:"Wat is er?" Waarop ik antwoordde: "Wil je thee lief? Mag in mijn nieuwe beker!"

Things that made me smile (Dag 16)

Omdat maandag nou eenmaal de maandag is en sommige maandagen net wat maandager dan andere maandagen, heb ik enorm behoefte aan een lijstje "things that made me smile" (ooit een tip van vriendin C: "zit je in een dip, schrijf er dan elke dag minstens drie op. Is geen dip tegen bestand")

* De nieuwe snurk-dekbedden van middelste (prinses) en kleine man (astronaut). Middelste ligt er ook echt bij als een prinses terwijl kleine man de hele nacht met zijn astronautenpak ligt te vechten.
* De dahlia's in mijn nieuwe 'melkmeisje-vaas-van-karton'
* Een doldwaze doos van de Bijenkorf (zelf besteld maar toch)
* De kinderpyjama's én -onderbroeken van Claessens
* Zomer in september
* Spin Tim die onze voordeur bewaakt en 's avonds een enorm angstaanjagende schaduw op de deur geeft
* Het boek Shotgun lovesongs van Nickolas Butler over liefde en vriendschap. Zo mooi!
* De nieuwe cd van Waylon. Iedere keer kippenvel bij nummer 12 Love me
* Tuc
* Kaartjes voor de Common Linnets in Paradiso, genieten met vriendin I.

Zo ligt kleine man er dus niet bij. Hij heeft wat meer moeite met de zwaartekracht. 

Van die dingen (Dag 15)

Hoogste tijd weer eens voor een rijtje van die dingen:

- Al drie weken je stem kwijt zijn en het enige voordeel dat je daaraan kunt ontdekken is dat het zo lekker meezingt in de auto met Waylon (denk je)

- Samen met manlief en een oude bank klem zitten op de trap (terwijl hij al drie weken belooft dat jij je er geen zorgen over hoeft te maken)

- Proberen een boek te lezen terwijl twee kinderen je vooral willen betrekken in hun rollenspel

- Een nieuwe bank aanschaffen maar twee dagen heimwee hebben naar de oude

- Een nieuwe bank aanschaffen en op dierendag wakker worden van de kat die de bank ook heeft ontdekt

- Een nieuwe bank aanschaffen en die een dag later al bedekken met keukenpapiertjes met  kattenwerende spray 

- Beseffen dat je met die krabpaal naast je nieuwe bank natuurlijk nooit in een woonblad komt

- Je woonkamer opnieuw indelen en na drie keer schuiven met al het speelgoed beseffen dat het de komende jaren niet heel veel zin heeft

- Steeds beter worden in dingen loslaten...

De kat gaat gewoon op kamers

Meidendag? Dierendag? Vleesdag! (Dag 14)

Manlief en kleine man hebben samen zo nu en dan mannendag, als ik bijvoorbeeld de hort op ben. Middelste had dat zo een paar keer aangehoord en toen ik haar van de week in bed stopte, vertelde ze me dat ze een meidendag wilde. Samen met mij. "Wat wil je dan doen?", vroeg ik. Stiekem vereerd. "Winkelen en een tompouce eten." Dat was natuurlijk een aanbod dat ik niet kon afslaan. "Wij hebben dit weekend meidendag", beloofde ik. In de tussenliggende dagen verdeelden de kampen zich in ons gezin. Oudste piekerde er niet over zich aan te sluiten bij onze meidendag. Wel verheugde ze zich nu al op de mannendag, als er tenminste gekart zou worden. Nouja iets anders was ook nog oké, zolang het maar geen meidendag was.

Vanmorgen - dé dag waarop de meiden en 'mannen' ieder huns weegs zouden gaan -  twijfelde kleine man nog even om over te stappen. "Ik wil ook wel meidendag mama, maar dan alleen met de tompouce." Die was echter snel vergeten toen bekend werd dat de mannendag naar Artis leidde.

Terwijl manlief de meiden ophaalde, verheugde ik me op een doldwaze dag in de Bijenkorf, een taartje bij Tazzina en een slenterrondje door de jordaan. Te vroeg gejuicht. Manlief kwam boven met middelste: "ze moest een beetje huilen in de auto omdat ze eigenlijk liever naar Artis wil". Terwijl ik Tazzina in mijn hoofd opzij schuif, kus ik mijn lieve krullenbol:" Hup, naar Artis dan met zijn allen. We verruilen meidendag voor gezinsdag." Of eigenlijk dierendag, want dat is het vandaag. Past prima bij onze plannen.

Het werd een perfecte dag. Met stokstaartjes, giraffen en een gaviaal (een look-a-like-krokodil). Middelste probeerde er nog een meidendag van te maken door mij apart te nemen in de vlindertuin. Terwijl ze met de vlinderwaaier in haar hand wees, las en uitlegde, bedacht ik dat dit minstens zo leuk was als winkelen en taartjes. Eenmaal buiten, had iedereen enorme trek en eindigde onze gezinsdag bij de Burgermeester. "Ze hebben hier drie vegetarische burgers op de kaart, lief", stelde ik manlief gerust. En hoewel het ook mijn voornemen was om tenminste op dierendag geen vlees te eten, was het vlees sterker dan de geest.

Zo werd deze zaterdag van meidendag tot gezinsdag tot dierendag uiteindelijk tot vleesdag. Het laatste wel een beetje tot mijn spijt. Terwijl manlief me op de weg naar huis kuste, fluisterde hij liefdevol 'faketariër" in mijn oor.

Dag oude vriend (Dag 13)

Je was onze eerste gezamenlijke beslissing. En maakte van zijn huis ook een beetje mijn huis. In de afgelopen jaren heb je heel wat meegemaakt. Middagdutjes, poezennagels, kussengevechten, vrijpartijen, wijnvlekken, koekkruimels en springende kinderen. Het was je aan te zien. Je stond uitgeblust in de hoek. De kussens weigerden nog op hun plek te blijven ondanks de wekelijkse kloppartij van onze lieve N. Zodra zij haar hielen had gelicht, zakten jullie snel weer onderuit. En de opa's en oma's mopperden omdat - als ze eenmaal zaten - nooit meer uit je kwamen.

Je had echt je beste tijd gehad en toch was het even vreemd toen je vandaag werd verruild voor een nieuw exemplaar. Ik aaide over je stukgekrabde rug en dacht aan de voorbije jaren. Aan hoe kleine man als baby precies op het kleinste kussen paste en poes daar dan naast ging liggen. Aan de vele gesprekken met lief en met vriendinnen, met onze voeten opgetrokken. De eindeloze zondagochtenden met krantje, de filmavonden waarop we alle vijf moeiteloos naast elkaar pasten. Ik weet het, je bent een bank. Maar toch...

Dag lieve oude vriend! 

Vijftig (Dag 12)

Vijftig jaar getrouwd. Dat zijn mijn lieve papa en mama vandaag. Ze trouwden toen ze piepjong waren en nog steeds zijn ze samen. Samen om de liefde, het gezin en de gedeelde herinneringen. Maar ook samen om het nu en straks. Want wat houden ze nog altijd van elkaar. Niet minder, zeggen ze vaak, maar alleen maar meer. De prille verliefdheid ging over in houden van en onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen. "Natuurlijk heb ik je vader weleens achter het behang willen plakken, soms wel een halfjaar lang", vertelt mijn moeder. "Maar dat halfjaar ging altijd weer voorbij en dan waren we samen weer wat wijzer en de liefde nog wat steviger." Het geheim is volgens mijn vader heel simpel: "Ik ben gewoon met de mooiste en liefste vrouw getrouwd." En dat zegt hij nog dagelijks.

Toen ik zelf nog zoekende was in de liefde, mopperde ik weleens: "Het is niet eerlijk, jullie hebben de lat veel te hoog gelegd." Maar nu ik zelf mijn ware heb gevonden, voel ik de basis die mijn ouders me hebben gegeven. Een rotsvast vertrouwen in de liefde. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, ook als de romantiek 'even tijdelijk in het zwembad ligt' (uitspraak van manlief tijdens onze laatste vakantie).

Hebben ze geluk gehad of hebben ze voor het geluk gekozen? Ik denk een beetje van beide. Mijn Italiaanse Mama - die haar huis altijd open heeft staan voor kinderen, kleinkinderen en vrienden - heeft het maar getroffen met mijn boeddhistische papa - die haar en ons op handen draagt en als geen ander kan genieten van de dagelijkse dingen in ons leven - en andersom.

Ik denk hun geheim te kennen: ze zijn graag samen. Na vijftig jaar bijna elke dag samen te hebben doorgebracht zijn ze nog steeds niet uitgepraat en uitgelachen. Zo simpel kan het zijn. Of niet natuurlijk. In het geval van mijn ouders wel. Dat is 'gewoon' ware liefde.

Als kind kon ik blijven kijken in het trouwalbum, zo mooi vond ik de foto's.

Piepjong en verliefd...

Sjonnie (Dag 11)

Hoewel ik best opgeruimd ben, zowel in karakter als in huis, denkt manlief daar anders over. Hoewel hij zegt het te hebben losgelaten, denk ik dat hij in zijn dromen weleens wordt bedolven door stapels tijdschriften en boeken. Regelmatig ben ik iets kwijt - een vest of prullaria - dat heeft manlief dan heimelijk in onze boekenkast verstopt. "Gestopt", verbetert hij me dan. Maar ik weet wel beter als ik mijn kledingkast opendoe en het verloren vest achter mijn doos met panty's tevoorschijn piept. "Daar ligt het anders normaal nooit. Ik dacht dat je het had losgelaten?" 

Meestal moppert hij dan iets als "wees maar blij dat ik het niet helemaal heb losgelaten, want dan zou het hier echt een troep worden".  Waarop ik het verschil uitleg tussen steriel en een huis waarin ook geleefd wordt. Je begrijpt, over 10 jaar hebben we deze gesprekken nog. Tenminste dat hoop ik. Want ken je het verhaal van de oude Johnny Kraaijkamp?  Die liet dus altijd de keukenkastdeurtjes open staan. Altijd. En dat was voor zijn vrouw de reden om ergens anders te gaan wonen. 

"Ze kon er niet meer tegen", aldus mijn schoonmoeder. Zij vertelde me namelijk dit verhaal. In onze keuken. Waarop ik nog in al mijn naïviteit lachend antwoordde: "haha, volgens mij doe ik dat ook altijd." Waarop mijn schoonmoeders blik veelzeggend naar de pot pindakaas in het wijd open keukenkastje afdwaalde. Zo moeder, zo zoon. Maar sindsdien noemt manlief me regelmatig Sjonnie. Dan weet ik hoe laat het is. 

Nieuw heimelijk genoegen: in andermans keukenkastje gluren. Net zo leuk en veelzeggend als de boekenkast.