Oma

Op mijn werk kocht ik zes bollen wol. Donkerrood. Prachtig. In gedachten had ik er al een warme sjaal van gebreid. Nu nog in het echt. Vandaag was de ideale dag. Terwijl manlief beneden een Portugese (plak)tegel in ons halletje legde, de regen buiten maar niet in sneeuw wilde veranderen, pakte ik mijn breipennen. Middelste en kleine man kropen erbij en terwijl kleine man werd geridderd tot mijn officiële bol-wol-uitroller, tikte middelste ijverig op de 10 steken die ik voor haar had opgezet. Puntje van haar tong uit haar mond. Ik zocht op youtube naar steken voor een warme wollen sjaal maar na twee filmpjes besloot ik gewoon de gerstekorrel voor beginners te gebruiken.

Terwijl mijn pennen tikten, dacht ik aan mijn oma. Mijn lieve oma die altijd aan het breien was. Ze kon alles maken. En ik mocht zeggen wat ik wilde of mooi vond. Een trui met Snoopy erop? Geen probleem. Een wollen jurkje in zachtroze en - gele strepen? Binnen een paar weken lag die in mijn kast. Mijn oma kon breien en praten tegelijk. Ook luisteren trouwens. Dan praatte ik honderduit en luisterde mijn oma. Niets was haar te gek. En vroeger was niet altijd beter. Liefdevol stelde ze vragen. En ik hoor haar nog lachen, giechelen als een meisje.

Toen ze jong was, wilde ze het klooster in. Tot ze mijn opa ontmoette, verliefd werd op zijn zwarte haren en voor hem koos. Ze was toen al wat ouder. Mijn oma was haar tijd vooruit. Net als mijn opa trouwens. Thuis waren de taken niet traditioneel verdeeld. En mijn moeder werd gestimuleerd verder te leren. Zoals ze later oma was, was ze ook moeder. Ze vond niet snel iets gek en stond niet snel met haar oordeel klaar. Wel met haar liefde. Als klein meisje noemde mijn oma me 'spinnetje'  omdat ik zo fel kon reageren. Ze kende me door en door. Maar als ze me zo noemde, gaf ze altijd een knipoog.

We hebben honderden kopjes thee gedronken en ik heb haar heel oud zien worden. Ouder dan ze eigenlijk had willen worden. De liefdevolle blik in haar ogen bleef. Ik herinner me dat we op een middag in haar keuken een heel vers wit brood met pindakaas hebben opgegeten. En daarna samen heel hard moesten lachen. Of ze maakte een boerenstick, een boterham met kaas en beschuit. Van koken hield ze niet erg, maar eens in de zoveel tijd maakte ze hachee of flensjes. Dat laatste maakte me als klein meisje aan het huilen omdat me pannenkoeken waren beloofd.

De stoel waar mijn oma altijd in zat te breien, staat nu bij ons. Bekleed in haar lievelingskleur 'lavendelblauw'. Toen kleine man net geboren was, heb ik er uren in doorgebracht. Ik wil graag geloven dat ze toen wel eens is komen buurten. Om te zien dat haar spinnetje - ondanks haar eeuwige getwijfel (ik lijk op haar) - toch nog de ware liefde is tegen gekomen en moeder is geworden. Als ze eens wist, dat ik nog regelmatig aan haar denk. Mijn lieve oma.