Kus

Kleine man is vijf en wil niet meer kussen. Tenminste niet op school waar zijn vriendjes bij zijn. Dan is het iiew en allesbehalve stoer. Een boks graag, net als vriend F. en vooruit heel af en toe een halfbakken knuffel omdat het mama is, terwijl hij met een stoere licht onverschillige blik om zich heen kijkt. Eén troost, eenmaal thuis vergeet hij af en toe dat hij te groot is voor kussen en steel ik ze. Bij het naar slapen gaan, op de bank of als hij op schoot kruipt. Dat vergeeft hij me, want dan kussen we privé, aldus de wijsneus. Op school ben ik niet de enige die dit lot moet dragen. Laatst stond ik naast een vader die mijn onderhandelen met kleine man gadesloeg. "Chanteren", hoorde ik hem zeggen. Terwijl ik me omdraaide, grijnsde hij ietwat bedroefd en vertelde dat hij zijn dochters keihard chanteerde. "Als papa geen kus krijgt, mag je niet met vriendinnen afspreken." Of ze krijgen geen eten, knipoogde hij erachteraan.

Middelste heeft geen boodschap aan kleine man. Haar bijnaam is knuffel en met een oudere zus die ook al niet wil kussen, neemt ze geen genoegen met een klein broertje die hetzelfde gedrag vertoont. Dus voordat ze op school naar haar klas loopt, neemt ze kleine man in de houdgreep (denk Humphrey Bogart en Ingrid Bergman in Casablanca), kiepert hem iets naar achteren en geeft hem een lange dramatische filmkus op de lippen. Terwijl zij met een brede grijns wegloopt, laat ze kleine man vol ongeloof achter dat het hem nou alweer is overkomen. Terwijl hij zijn lippen aan zijn jas afveegt, zijn de iiews niet van de lucht. Omdat hij weet dat zijn grote zus in koppigheid niet onderdoet voor hem, probeerde hij het laatst tijdens de middagpauze bij opa en oma over een andere boeg te gooien: E. geef me hier alvast maar een kus, dan hoef je het straks niet op het schoolplein te doen.