Dat krijg je nou van goede voornemens. Van de regen in de drup. Tenminste bij mij dan. Neem ik me voor om gezonder te eten? Dan kost het me slechts enkele weken om vooral door te slaan in ongezonde dingen. Dingen die ik normaal gesproken prima kan laten staan, maar die me na weken van smoothies en havermout-ontbijtjes op de gekste momenten komen achtervolgen. Tuc. Chips. Patat. Mayonaise (zo uit de pot). Neem ik me voor om vroeger op te staan, om meer controle te krijgen over mijn dag, dommel ik op dag vijf al beneden op de bank boven mijn koffie in slaap. Neem ik me voor om te gaan hardlopen, hangen mijn hardloopschoenen in week drie al in de wilgen.
Van de regen in de drup. In september startte ik mijn blogmarathon. In oktober maakte ik de wiebelige balans op om in november nog maar één keer van me te laten horen. Werken dan zelfs fijne voornemens averechts bij mij?
Misschien was er meer aan de hand. Ik kon geen woorden vinden voor de aanslagen in Parijs op vrijdag 13 november. De wereld kleurde even zwart. En hoewel de dagelijkse dingen juist een troost waren, kon ik ook daar niet over bloggen. Het leven moest maar even geleefd en niet beschreven. Hoewel ik blij was dat er door anderen wel geschreven werd. Een dappere brief aan de terroristen van Antoine Leiris, een journalist wiens vrouw was omgekomen. De bijdragen van De Correspondent, een geruststellend en doordacht tegengeluid voor al het lawaai dat klonk in de media en de politiek. Ik had er niets aan toe te voegen. Ik las en luisterde zeer selectief en gebruikte mijn vrije tijd vooral om mijn zegeningen te tellen en te kussen.
Heel af en toe ging ik achter mijn appel zitten, maar de woorden bleven weg. Ze waren verloren. Tot ik ze teveel ging missen. Vandaag waren ze er weer. Gewoon vanzelf, zonder voornemen. Best een zegening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten