Doe je niks geks..

Vandaag gaan we de lichtjeswandeling doen met de kinderen. Ik neem het me hardop voor terwijl de dag nog voor ons ligt. Heerlijk uitgeslapen en uitgebreid ontbeten. Oudste heeft afgesproken om naar de film te gaan en wij hoeven alleen wat boodschappen te doen. Maar bij het maken van een lijstje bedenken we dat het misschien wel handig is om meteen ook boodschappen te halen voor zondag. Dan vieren we de verjaardag van middelste en oudste. Dus bedenken wat we gaan koken, wie wat drinkt en dan nog eens voor vijf erbij als oudste meldt dat ze nog wat vrienden heeft uitgenodigd. Ondertussen belt vriend A. of manlief hem kan helpen met inladen. Hij vertrekt deze week samen met A. weer terug naar Spanje en ze willen een flinke berg opgeslagen spullen meenemen. "Natuurlijk", belooft M., "bel maar als jullie alles hebben uitgezocht".

Het lijstje is gemaakt en we kunnen op pad. Oudste geven we een slinger. De dag ligt nog steeds voor ons. Naar de bakker voor een ontbijt-op-bed-taartje (oudste is morgen echt jarig), naar de Hema voor (kinder)champagne en omfiets-wijn en dan naar de Landmarkt. Daar is het restaurantgedeelte al open, gezellig, mensen zitten al aan de wijn. "Als we nou alle boodschappen hebben gedaan, drinken we hier een drankje", beloven we de kinderen. Kleine man en middelste slaken een indianenkreet terwijl ze met hun mini-karretjes de gangpaden onveilig maken. Als we eenmaal zitten, is er zomaar een hele hap uit de dag. "Hee", grap ik tegen mijn lief, "ik had bedacht dat we over een uurtje op de fiets naar de stad zouden zitten". Hij lacht en pakt zijn telefoon op. Drankjes moeten afgerekend want er moet ingeladen. Manlief geslingerd, pak ik heel efficiënt de tassen met boodschappen uit. Ik durf niet meer op de klok te kijken maar denk aan mijn mantra van dit jaar: "stick to the plan".

Maar de dag hapt verder en als alle spullen zijn ingeladen en de lekkere kaasjes bij onze favoriete kaasboer zijn gehaald, is het zes uur. Oudste belt dat ze onderweg is naar huis, maar haar sleutels is vergeten. Ik had twee uur geleden op de fiets willen zitten naar de stad. Maar ik zeg niets. Ik denk aan mijn mantra. Om half zeven kunnen we gaan, behalve dat iedereen nu wel erg veel trek heeft. "Dan eten we gewoon een patatje bij de pont en dan fietsen we door naar het Waterlooplein waar de lichtjeswandeling begint." Als iedereen eindelijk zijn mutsen en handschoenen aanheeft, krijg ik het voor elkaar om mijn fietssleuteltje kwijt te zijn. Met een rood hoofd vis ik 'm uiteindelijk uit de kist met mutsen en sjaals. Gelukkig! Het is inmiddels zeven uur als we ontdekken dat de patatkraam bij de pont gesloten is. Maar de pont vaart wel. Met knorrende magen, proberen we te bedenken waar we snel wat kunnen eten. Natuurlijk bij ons favoriete tapasrestaurant. Gezellig! En daarna de lichtjeswandeling, waarom niet.

Manlief lacht en fietst braaf achter me aan. Kleine man gaapt achter mijn rug, maar heeft zin in tappatjus. Middelste ook. We kunnen onze teleurstelling dan ook niet onderdrukken als onze favoriete tapasrestaurant gesloten blijkt te zijn. Het is inmiddels half acht en we staan in het verkeerde deel van de stad als het om lichtjes en wandelen gaat. En we hebben echt trek... dus om nou nog naar een restaurant te gaan. Een halfuur later zitten we in een tl-verlichte ruimte bij Dolf, gevieren aan de patatje oorlog, het jaaroverzicht op tv.

Eenmaal buiten gaapt kleine man en klaagt dat hij het koud heeft. Ook middelste heeft het koud. Mijn lief kijkt me aan en ik voel de slappe lach opborrelen. Op de pont naar huis bedenk ik hardop dat de lichtjeswandeling nog tot 17 januari is. Lief slaat een arm om me heen en stelt voor om voortaan onze patat in de stad te halen. Want wat je van ver haalt is lekker. "En van uitstel komt heus geen afstel", mompel ik in zijn hals.