The days are long, but the years are short. Deze zin schiet de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd. A. kwam in mijn leven toen ik halsoverkop verliefd werd op haar vader. Terwijl ik een te dikke kat meebracht in de relatie, overtroefde hij me met twee prachtige blonde meisjes. Oudste vier en jongste twee. Ze groeiden niet in mijn buik, wel in mijn hart.
Als ik mijn ogen sluit zie ik A. als klein meisje. Haar in twee staarten, blik op nieuwsgierig en een schaterende lach. Hoewel ze in het begin wel even aan me moest wennen, was ze altijd lief. Haar handje in de mijne, als de winkelmevrouw naar mij refereerde als haar moeder. Ik hield mijn adem in, maar A. deed alsof ze het niet hoorde. Waar is de tijd gebleven dat ze wat onwennig in de hal van het Wespennest zat en ik haar het liefste op schoot had genomen. De tijd tuimelt en A. tuimelt mee.
Stoere, lieve A. die steeds meer haar eigen stijl ontwikkelt. Van skateboard naar BMX. Van heerlijk koken en bakken en overal doorheen rollen op school. YOLO als motto op haar wintermuts. Van niet zo spraakzaam tot inmiddels de oren van mijn hoofd. Van judo en gitaar, maar oefenen ho maar. Van liever niet kussen maar knuffelen tot en met en zelfs nog op schoot. Van elke avond een mop voor het slapen gaan. Van oneindig lieve zus tot niet altijd geduld met broertjes van vijf. Van enger dan enge films en headbangen op papa's muziek. Van soms te serieus als in nou eenmaal oudste. Van grapjes die steeds grappiger worden en af en toe rollen met haar ogen. Van enorm trouw en het iedereen naar de zin willen maken. Van lol willen maken en soms een Jantje van Leiden zijn. Van honderd gedachten in haar hoofd die ze niet altijd deelt. Maar bovenal van een eindeloos vertrouwen in de dertienjarige die ze gaat worden.
Lieve A. wat houd ik oneindig veel van je!
and in comes the stepmother... :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten