Doe ik het wel goed?

We hebben het over opvoeden en hoe lastig soms... Wijn binnen handbereik en de avond voor ons uitgestrekt. Vriendin T. doet het half in haar eentje. Vriendin D. niet maar soms ook wel. En ik wissel halverwege de week van drie naar één en weer terug. Eén ding delen we, we willen het zo graag goed doen. Maar daarin zit meteen de angel. Want wat is goed? Veel liefde en kusjes, dat moge duidelijk zijn. Maar dat is niet de oplossing voor alles, helaas. We delen dilemma's en weten opvallend beter raad voor andermans kind. We vragen ons hardop af of het vroeger niet simpeler was. Opvoeden. Geen iPad, drie tv-zenders, kleinere klassen en melk nog gewoon de witte motor.

Tegenwoordig is het allemaal zoveel. Iedereen moet gelukkig zijn, gezond eten, de wereld zien en zijn hart volgen. Niks mis mee natuurlijk. Maar vind maar eens rust, reinheid en regelmaat in een wereld vol prikkels en tegenstellingen. Geef je kind maar eens mee dat hij goed is zoals hij is, als op school de cito-toets regeert. Leer je kind maar eens bescheiden te zijn, als elke blik een foto waard is op je mobiel. Laat je kind maar eens los in een wereld waarin we willen geloven dat we alles kunnen controleren. Probeer maar eens rust te bieden als je blij bent als om half zeven 's avonds het hele gezin aan tafel zit.

Toch geloof ik er in. Rust, reinheid en regelmaat. In de zin van een veilige en overzichtelijke plek, waar kinderen weten wat er wel en niet van ze verwacht wordt. En het hoeft niet altijd maar
'leuk' te zijn en je hoeft het ook niet altijd goed te doen. "Waar moeten ze zich anders in hemelsnaam tegen afzetten later", lacht vriendin D. "Precies, mee dus naar het museum, ook al trekken ze een lang gezicht", vul ik aan. "En willen kinderen niet luisteren? Gewoon straffen, dan luisteren ze wel", citeer ik oudste die me laatst deze les las. En een beetje consequent zijn, dus... Op dat laatste proosten we, want het is nooit te laat voor goede voornemens.