Wondermeisje

Heb ik wel eens verteld over middelste? Mijn wonderbaarlijkste wondermeisje. Inmiddels tien, maar twee jaar oud toen ze in mijn leven kwam. Of eigenlijk toen ik in haar leven kwam. Ik had afgesproken met haar vader op een muziekfestival en daar zat ze, op schoot bij de man waar ik verliefd op was geworden. Mijn hart maakte twee keer een sprongetje, één keer voor de papa en één keer voor de blonde krullenbol. Een beetje zenuwachtig probeerde ik haar vertrouwen te winnen. En toen haar vader iets te drinken ging halen en middelste bij mij op schoot zette, hield ik mijn adem in... zou ze? Maar ze lachte en kriebelde met haar korte krullenbol in mijn gezicht. Zonder wantrouwen liet ze mij toe in haar leven. Vanaf de allereerste dag. Ze pakte mijn hand bij het oversteken, liet zich voorlezen voor het slapen gaan en knuffelde en kuste zonder reserves.

Dat vertrouwen bleef terwijl ik mijn hobbelige weg zocht in mijn nieuwe rol als haar Pina. Van (stief)moeder in theorie naar (stief)moeder in praktijk. Ze had geduld met me. Een oneindig geduld. Meer dan ik vaak had toen ze in de fase kwam van selluf doen en lus ik nie. Met spijt denk ik er nog wel eens aan terug en zou het zo over willen doen. Dat kleine meisje dat in de gang met koppige krullen en nog koppiger gezichtje haar jas selluf wilde aantrekken en daarna ook selluf haar schoenen.   En ik, de onhandige stiefmoeder. We waren zo een uur verder.

Haar krullen zijn inmiddels gegroeid en zij zelf ook. Tien jaar oud en nog steeds geen enkel besef van tijd. Menig zenboeddhist zou jaloers zijn op onze middelste. Een dromer - pardon - een Dromer. En liever dan lief. Voor haar kleine broer, voor haar grote (inmiddels beetje puberende) zus, voor de kat, voor haar papa en voor mij. En eigenlijk voor iedereen die haar pad kruist. Ik ben gezegend met een oprechte ik hou van jou elke avond bij het naar bed brengen en als we niet oppassen krijgen lief en ik er zo nog een paar extra op een dag naar ons hoofd geslingerd.

Het kan me soms verbazen hoe oprecht en onbevooroordeeld lief ze is. Dromers hebben het namelijk niet altijd makkelijk in een wereld waar van alles moet. Op school, maar ook thuis. Er moet geleerd, boterham gegeten, pyjama aangedaan, op tijd naar bed gegaan... En dat valt niet mee als je in gedachten er niet helemaal bij bent. In het weekend genieten we daarom extra als er even niks hoeft en ze om negen uur in de ochtend naar boven vertrekt om zich aan te kleden en pas een uur later weer naar beneden komt. Op mijn "wat heb je allemaal gedaan" komt een verbaasde ietwat peinzende blik: "gewoon, aangekleed".  Maar ik weet dat er minstens een kwartier dromerig in de spiegel is gestaard, dat ze bij het tandenpoetsen vergat wat ze ging doen en dat ze bij het zoeken van haar sokken een verloren gewaande pen vond waar eerst even mee moest geschreven... You may say she's a dreamer.

Middelste leert me belangrijke lessen. Allereerst om meer geduld te hebben. Waarom hollen en vliegen als er ook geknuffeld en gelachen kan worden? En doe ik het eens fout? Ze is de eerste die me vergeeft. Want onvoorwaardelijk houden van is ook echt onvoorwaardelijk in haar wereld. Mijn wonderbaarlijkste wondermeisje. Ze is mijn cadeautje, dat ik zomaar kreeg.

Ze kijkt naar het leven als door een champagneglas, vol bruisende en vrolijke belletjes