De snordrukkerij voorbij

Ik deed het een paar jaar met heel veel plezier. Yoga. Elke week. Rekken, strekken, inademen... en weer uit. Volgens lief was ik na elke les een paar centimeter groter. Dat was van trots, omdat ik als niet-sportieveling eindelijk iets had ontdekt waar ik blij van werd en dus ook kon volhouden. Tot de klad erin kwam. Yogajuf verhuisde. De winter was koud. En mijn yogabroek versleten.

Ik zocht naar een nieuw yoga-onderkomen, maar schreef me niet in voor de proefles. Ik probeerde het online met Adriene, maar ontdekte dat mijn lijf niet soepel en mijn Engels niet goed genoeg was om de oefeningen op het scherm te volgen. Au! Met een verdraaide nek, vlogen de weken. Nog steeds geen yoga. Mijn sportieve lief zweeg veelzeggend.

Toen brak de lente aan. Ik kon me niet meer verschuilen achter de koude winter. Online zocht ik een nieuwe yogabroek maar wist dat mijn joggingbroek prima voldeed. Het onderkomen had ik ook al gevonden. Vlakbij. Fijne plek. Ruime keuze in lessen. En vriendin D. deed het er al een tijdje met veel plezier. De snordrukkerij was voorbij.

Zou hij het merken vanavond? Een centimeter erbij? Ik heb zin!